Założenie fundamentalne nr 1: każde dziecko ma prawo być szczęśliwe, zdrowe i mądre, nawet kiedy chodzi do szkoły.
Założenie fundamentalne nr 2: w szkole dzieci powinny mieć szanse uczyć się zgodnie z posiadanym profilem uczenia się

(zwłaszcza dzieci małe, wkraczające do szkoły). Profil uczenia się jest efektem ich neurologicznej konstrukcji i planu rozwojowego, który dla każdego jest nieco inny!
Różnice w uczeniu się przejawiają się między innymi w tym, że każdy człowiek ma inne:
- preferencje sensoryczne (czyli dominujący zmysł kontaktowania się ze światem),
- dominującą jedną z półkul mózgowych (określającą styl myślenia i działania: bardziej analityczny/akademicki lub bardziej całościowy/artystyczny),
- ma różny (bo własny) profil inteligencji będący konfiguracją 8 rodzajów inteligencji (który określa naturalny kierunek zdolności i talentów)
- ma także własny typ temperamentalny, który wpływa na dynamikę zachowania i jeszcze kilka innych parametrów percypowania i reagowania na zdarzenia świata, które tworzą OSOBISTE MENU UCZENIA SIĘ i FUNKCJONOWANIA
- to, co ewentualnie ludzi łączy to pragmatyczne podejście do zdobywanej wiedzy i umiejętności
- oraz fakt, że nie ma takiej możliwości, aby wszyscy uczyli się w ten sam sposób, w tym samym tempie, tego samego, z jednakowo dobrymi rezultatami!

• Dzieci powinny mieć szanse uczyć się w swoim tempie. Jest to związane z pojęciem „nauczalności” oraz tzw. skokiem rozwojowym. Dzieci (a w zasadzie dorośli też) przejawiają różne potrzeby w zakresie liczby powtórzeń danego materiału: jednym wystarczy jedno lub dwa powtórzenia, inni potrzebują więcej powtórek lub czasu, aby dojrzeć do określonego poziomu rozumień i wykonań (piękne określenie profesora M. Gogacza)! Każdy z nas ma określoną strefę „błyskotliwego uczenia się” i strefy uczenia się nieco opornego (lub odpornego). Ale każdego można nauczyć (niemal) wszystkiego. Rzecz w tym, aby w sytuacji „oporu materii”:

- znaleźć odpowiednią ścieżkę dostępu do dziecka (patrz: założenie fundamentalne) i zastosować właściwe narzędzia dydaktyczne;
- uzbroić się w cierpliwość pedagogiczną (bowiem w klasach młodszych, pomiędzy dziećmi, mogą występować różnice rozwojowe do 3-4 lat, a prawie 20% dzieci przekracza progi szkoły bez dojrzałości szkolnej);

• Dziecko powinno otrzymać właściwą pomoc edukacyjną. Pomoc edukacyjną odpowiednią do manifestowanych przez dziecko zdolności, talentów, jego profilu uczenia się problemów i tempa rozwoju. Szkoła nie może lansować jako jedynego słusznego tzw. profilu inteligencji szkolnej, jednego profilu sukcesu. To jest wysoce niesprawiedliwe i nieetyczne.   

Każdy z nas jest indywidualnością i w tylko dla siebie właściwy sposób organizuje  procesy intelektualno-poznawcze. Wiedza o świecie budowana jest za pomocą zmysłów: wzroku, słuchu, dotyku i ruchu. To są nasze kanały dostępu do świata. Odbieranie informacji ze świata wymaga uruchomienia w układzie nerwowym wielu związków i koordynacji. Organizm pracuje nad tym niemal od poczęcia. W wyniku rozwoju odruchów niemowlęcych i ich integrację z ogólnym systemem ruchów ciała w mózgu powstają niezliczone ilości połączeń nerwowych. Będą one stanowiły bazowy schemat, który stanie się podstawą funkcjonowania dziecka na następnym etapie rozwojowym: uczenia się ruchu kontrolowanego niezbędnego w procesie uczenia się szkolnego. W praktyce znaczy to iż zakłócenia czy zmiana kolejności powstawania i integracji niektórych odruchów we wczesnej fazie rozwoju może spowodować późniejsze, określone problemy w funkcjonowaniu szkolnym i życiowym.
Rozpoznanie problemów dziecka i udzielenie właściwej pomocy (dostosowanie metody nauczania lub skierowanie na odpowiednią terapię) umożliwia dziecku osiąganie sukcesów w szkole.
 
Pierwsze lata szkolne tworzą fundamenty dla celowego uczenia się dziecka i powinny służyć:
- wzmacnianiu (cech, postaw, zasobów),
- korygowaniu (braków i błędów)
- oraz kompensacji (zakłóceń rozwoju i deficytów),
zgodnie z rozsądnym planem dydaktyczno-wychowawczym, który nie może być sprzeczny z naturalnym planem rozwojowym dziecka.
Dziecko nie staje się Sobą po ukończeniu szkoły, jest Sobą od urodzenia, więc na pewno także w czasie uczęszczania do szkoły. Trudno sobie wyobrazić, aby liryczna poetka - będąc dzieckiem, zachowywała się na lekcji z „kształcenia zintegrowanego” w klasie II tak samo jak gwiazda hip-hopu, pracownik bankowy lub sportowiec. 

• Rodzice powinni wspierać uczenie się i wychowywać dziecko w pewnej spójności z nauczycielami, uznając ich profesjonalizm i właściwe przygotowanie. Powinni być do tego zachęcani, ale muszą otrzymywać odpowiednie wskazówki, które umożliwiają im aktywną współpracę, w obszarze wspierania rozwoju dziecka, rozwiązywanie problemów związanych z uczeniem się lub z jego zachowaniem.

• Szkoła powinna modelować efektywne funkcjonowanie w sytuacjach edukacyjnych. Efektywne to znaczy:

- nowoczesne w podwójnym znaczeniu. Po pierwsze - zgodne ze współczesną wiedzą na temat procesów uczenia (np. przetwarzania informacji, motywacji, ergonomii, higieny pracy umysłowej itd.). Po drugie – z wykorzystaniem nowoczesnych technologii;
- ekologiczne, czyli korygujące lub kompensacyjne wobec stylu życia współczesnych dzieci i ich rodzin, modelując rozwiązania pożądane;
- z akcentem na jakość edukacji (nie zaś szybkość przerabiania materiału, która to  daje pozory edukacyjne, pozory „przerobienia programu”) i kompetencje do samouczenia się.

Szkoła powinna uczyć ze zrozumieniem. A to znaczy iż nauczyciele powinni:
- być specjalistami w zakresie diagnozy edukacyjnej, znać profile uczenia się uczniów w klasie i projektować lekcje właściwie dla tej, konkretnej grupy dzieci; czyli pracować w oparciu o portfolio z diagnozą edukacyjną uczniów w klasie;
- znać własny styl uczenia się i uważać zarówno podczas projektowania lekcji, jak i podczas oceniania, aby uwzględniać metody pracy odpowiednie dla wszystkich uczniów i przypadkiem nie oceniać za  to, że uczeń ma inne (od nauczyciela) menu uczenia się;
- pomagać uczniom w zdobywaniu wiedzy na temat ich własnego stylu uczenia się i modelować uczenie się zgodnie z ich preferencjami;
- pomagać rodzicom w lepszym rozumieniu ich własnych dzieci, aby wspólnie współpracować na rzecz realizacji planów rozwojowych dzieci i osiąganiu przez nich sukcesów na co dzień.

(fragment książki Małgorzaty Taraszkiewicz „Jak uczyć polisensorycznie, wielointeligentnie, obupółkulowo oraz pragmatycznie... Ojej, jak to zrobić?” przygotowywanej do druku we WSiP)