www.edukacjaidialog.pl Publikacje Moje dziecko hazardzista. Profilaktyka i pomoc rodziców w przeciwdziałaniu...

Moje dziecko hazardzista. Profilaktyka i pomoc rodziców w przeciwdziałaniu hazardu

Justyna Agnieszka Wrzochul-Stawinoga, 23 Czerwiec 13 Dodaj komentarz Wyślij Drukuj

Młodzież i dzieci stanowią grupę najbardziej narażoną na popadnięcie w sidła hazardu. Szczególnie niebezpieczny jest hazard internetowy. W czasach kryzysu, kiedy wzrasta znacznie zainteresowanie szybkim sposobem pomnożenia pieniędzy to na rodzicach spoczywa obowiązek ochrony przez uzależnieniem i udzielenia pomocy „dzieciom hazardzistom”^[1].

Cichy nałóg w twoim domu

Hazard nie bez powodu nazywany „cichym nałogiem” dotyka coraz większej liczby Polaków. Rozpoznanie i profilaktyka hazardu jest procesem bardzo złożonym. Ta forma uzależnienia w porównaniu z innymi odmianami nałogu nie daje symptomów uzależnienia, w społeczeństwach ubogich traktowana jest za normę. Trafną diagnozę utrudnia fakt, że nałogowi gracze posiadają bardzo dobrze rozwiniętą umiejętność kłamania i skutecznie ukrywają swój problem. Hazard w odniesieniu do nastolatków często nie jest kojarzony z niewłaściwą postawą społeczną i patologią, dlatego rozwija się niezauważenie poza kontrolą rodziny^[2].

Zdiagnozowanie wystąpienia uzależnienia od hazardu w odniesieniu do dzieci i młodzieży sprawia rodzicom często wiele trudności. Rodzice na ogół mają trudności ze zrozumieniem przyczyn negatywnego zachowania dziecka a ich pochodzenie bardzo rzadko kojarzone jest z hazardem. Do symptomów, które świadczą o konieczności podjęcia działań profilaktycznych względem dziecka zalicza się:

brak zainteresowania szkołą
konfliktowość
ciągły brak pieniędzy
pożyczanie pieniędzy
trudności z koncentracją
niknięcie pieniędzy z domu
notoryczne ginięcie pieniędzy
zachowania o charakterze przestępczym (kradzieże)
sprzedaż swoich osobistych rzeczy
zbyt późne notoryczne wracanie ze szkoły
nastawienie „na niczym mi nie zależy”^[3].

Rodzic, który zauważa u swojego dziecka niepokojące objawy mogące świadczyć o jego uzależnieniu od hazardu często szuka ich przyczyn w bezpośredniej rozmowie z dzieckiem. Przyznanie się dzieci i młodzieży do problemu w takiej sytuacji jest jednak rzadkością, co dodatkowo utrudnia szybką interwencję rodzica. Tymczasem, wiele młodych osób nie chce i nie dostrzega swojego problemu. Stałe zaprzeczanie wynika z mechanizmów choroby, która jest jego czescią, tak jak tworzenie przez ososbę uzależnioną iluzji poprawy sytaucji^[4].

Rozmawiaj, ufaj i kontroluj czas wolny dziecka

Przyczyny hazardu są zróżnicowane. Powodem powstania u dziecka uzależnienia od hazardu może być brak umiejętności radzenia sobie w sytuacjach trudnych, trudności w budowaniu więzi z rówieśnikami i osobami dorosłymi wynikające z minionych negatywnych przeżyć lub zamkniętej, nieśmiałej osobowości. Hazard jest często również wynikiem braku umiejętności właściwej organizacji przez dziecko czasu wolnego i braku kontroli nad formami jego spędzania przez osoby dorosłe^[5]. Wynikiem hazardu może być również zaburzona więź emocjonalna dziecka z rodzicem powstała w wyniku negatywnych postaw rodzicielskich^[6].

Osoby, u których diagnozuje się uzależnienie od hazardu poddawane są terapii opartej na działaniach zmniejszających sposób przeżywania emocji lub stresu, dlatego profilaktyka uzależnień prowadzona w ramach zapobiegania hazardowi przede wszystkim powinna być oparta na współpracy rodzica z dzieckiem mającej na celu zwiększenie świadomości odczuwania przez dziecko własnych emocji oraz świadomości ich wyrażania. Zarówno dzieci jak i młodzież zagrożona hazardem powinna potrafić w sposób samodzielny dokonać właściwej interpretacji sytuacji, w której się aktualnie znalazło. Rodzice w kontaktach z dziećmi i młodzieżą powinni kształtować w swoich wzajemnych relacjach umiejętności interpersonalne, które pozwolą im oraz pozostałym członkom rodziny bez obaw wyrażać siebie, swoje przekonania i odczucia^[7].

Ważnym aspektem zapobiegania hazardu wśród dzieci i młodzieży jest kontrolowanie czasu jaki spędzają oni przed komputerem, wyrabianie w dzieciach szacunku do dóbr materialnych i pracy, popieranie w wspomaganie dzieci w rozwijaniu ich zainteresowań^[8].

Fachowa pomoc

Leczenie hazardzistów w Polsce ma miejsce w odpowiednio powołanych do tego celu ośrodkach. Grupa Anonimowych Hazardzistów jest jedną z organizacji zajmujących się świadczeniem pomocy osobom uzależnionym. Celem zasadniczym działania tej grupy jest zaprzestanie uprawiania hazardu oraz pomoc innym osobom, które mają z tym problem^[9].

Udział w tej grupie młodzieży jest szczególnie trudny. Rozpoczęcie działań terapeutycznych przede wszystkim wymaga od młodego człowieka zrozumienia swojego problemu i chęci naprawienia zaistniałej sytuacji. Do elementów, które ułatwiają podjęcie leczenia przez młodzież zalicza się:

zdesperowanie młodego człowieka oraz strach przed zbliżającymi się konsekwencjami swojego postępowania
traktowanie udziału w terapii jako jednego z środków pozbycia się kłopotów finansowych
przymus ze strony rodziców
świadomość sytuacji w jakiej się znajduje i tego, że inne osoby zauważają problem dziecka
odczuwanie presji prawnej.

Chęć uczestniczenia dziecka i młodzieży w terapii często uzależniona jest od rodziców. W rodzinach, w których zerwane są więzi rodzicielskie a dzieci mają wrogie nastawienie do decyzji rodziców i przejawiają niechęć do współpracy, czynnikami mogącymi spowodować chęć poddania się terapii będą strach oraz odczuwanie presji prawnej. W momencie, kiedy rodzic zauważa, że jego dziecko ma problem, warto starać się oprócz szukania fachowej pomocy odbudować relacje rodzinne między wszystkimi członkami rodziny, ponieważ problemy jakie przejawia dziecko mogą być wynikiem niewłaściwych postaw rodzicielskich lub innych problemów powodujących jej dysfunkcję.

***

[1] S. Kozak, Patologie komunikowania w Internecie. Zagrożenia i skutki dla dzieci i młodzieży, Warszawa 2001, s. 147.

[2] M. D. Griffiths, Gambling in children adolescents, „Journal of Grambing Behavior” 1998, nr 5, s. 66 – 83, M. D. Griffiths, Gry i hazard: uzależnienia dzieci w okresie dorastania, Gdańsk 2004, s. 28.

[3] Ibidem, s. 29.

[4] S. Kozak, Patologie komunikowania... dz. cyt., s. 158.

[5] N. Ogińska – Bulik, Uzależnienie od czynności: mit czy rzeczywistość?, Warszawa 2000, s. 194.

[6] M. Ziemska, Postawy rodzicielskie, Warszawa 2000, s. 46.

[7] I. Niewiadomska, M. Brzezińska, B. Lelonek, Hazard, Lublin 2005, s. 100.

[8] B. T. Woronowicz, Bez tajemnic o uzależnieniach i ich leczeniu, Warszawa 2001, s. 45.

[9] http://www.anonimowihazardzisci.org/, tryb dostępu: 21.03.2013

O autorze:

Justyna Agnieszka Wrzochul-Stawinoga

Absolwentka PWSZ w Legnicy oraz Uniwersytetu Zielonogórskiego. Filolog, pedagog, dziennikarz - redaktor. Obszary zainteresowania: pedagogika społeczna, pedagogika resocjalizacyjna, socjologia, media i komunikacja ze szczególnym uwzględnieniem wpływu współczesnych przemian społeczno - gospodarczych na rozwój patologii społecznych oraz mediów na kształtowanie się stylu życia współczesnego społeczeństwa polskiego pod ich wpływem.

Aktualna ocena

Oceń

Podziel się

KOMENTARZE

Aktualnie brak komentarzy. Bądź pierwszy, wyraź swoją opinię

DODAJ KOMENTARZ

Zaloguj się albo Dodaj komentarz jako gość.