Autyzm  to zaburzenie rozwoju emocjonalnego i społecznego o przyczynach do końca nie poznanych. Najczęściej ujawnia się po okresie wstępnego, zasadniczo prawidłowego rozwoju niemowlęcia. Nie jest jednolitą chorobą - ma bardzo zróżnicowany obraz i przebieg. Cechą najbardziej charakterystyczną autyzmu jest fakt, iż dziecko staje się niezdolne do naturalnego udziału w życiu rodziny, do spontanicznych emocjonalnych kontaktów (wzrokowych, dotykowych, werbalnych). Nie może ogarnąć otaczającego je świata i nie potrafi nawiązać kontaktu z rówieśnikami. Symptomatyczna jest nadwrażliwość na bodźce dotykowe, zapachowe, dźwiękowe; na światło i obrazy. Najprawdopodobniej mikrouszkodzenie mózgu powoduje, że dziecko nie potrafi odbierać i prawidłowo interpretowania napływających zewsząd sygnałów. Mnogość bodźców rodzi chaos. Dziecko radzi sobie w tej sytuacji ucieczką w izolację - przestaje odbierać sygnały i reagować. Aby się chronić tworzy swój odizolowany, własny, odrębny - autystyczny - świat. Efektem ucieczki są tzw. trudne zachowania (długotrwałe stany bezczynności, pobudzenia na przemian z apatią, ataki agresji, krzyki, kręcenie się w kółko, trzepotanie rękami, powtarzanie w kółko określonych fraz). Zachowania te nie są zrozumiałe dla tzw. zdrowego społeczeństwa, ponieważ na twarzach dzieci brak śladów upośledzenia stąd odbierane są jako skutek złego wychowania, bądź frustracji rodziców. Nie istnieje lekarstwo na autyzm. Jak na razie jedyną formą pomocy dziecku jest zindywidualizowana dostosowana do każdego dziecka, prowadzona z udziałem dzieci i  rodziców terapia . Z dzieckiem autystycznym można pracować w różny sposób. Każde z dzieci jest inne, wymaga innego rodzaju oddziaływania terapeutycznego. W zależności na jakim etapie rozwoju się ono znajduje i jak bardzo jest zaburzone, podejmuje się odpowiednie formy i techniki pracy. Każda metoda terapeutyczna jest dobra, przynosi efekty, o ile jest stosowana     w odpowiednich warunkach i jest adekwatna do możliwości dziecka.

Metoda Weroniki Sherborne wywodzi się z naturalnych potrzeb   dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi, z tak zwanego \\\\\\\"baraszkowania\\\\\\\", które pojawia się we wczesnym dzieciństwie u każdego człowieka i niemal w każdej rodzinie. Założenia metody ruchu rozwijającego mówią o posługiwaniu się ruchem, jako narzędziem wspomagania rozwoju dziecka i terapii zaburzeń rozwoju. Celem metody jest doświadczenie ruchu, kontaktu fizycznego i emocjonalnego. Metoda W. Sherborne jest naturalna, prosta, można ją stosować w każdych warunkach. Uczestnikami zajęć prowadzonych metodą ruchu rozwijającego mogą być wszyscy, dorośli, młodzież, dzieci. Poprzez stosowanie metody Ruchu Rozwijającego wspomagamy emocjonalny rozwój dziecka, rozwijamy świadomość schematu ciała i integrujemy poszczególne jego części, rozwijamy orientację przestrzenną. Wspomagamy także rozwój poczucia bezpieczeństwa, zaufania, pewności siebie, wiary we własne siły i możliwości. Kształtujemy pozytywne relacje z otoczeniem, partnerem w zabawie, bliskimi. Dążymy do rozwoju własnej inwencji, inicjatywy, spontaniczności.
Podstawowe założeni metody to rozwijanie przez ruch:
1) świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
2) świadomości przestrzeni i działania w niej,
3) dzielenie przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.
Charakterystyczne dla metody W. Sherborne są następujące zasady:
- ćwiczenia muszą być radosną zabawą dla dziecka
- początek zajęć, to ćwiczenia, które dają poczucie bezpieczeństwa i oparcia
- koniec zajęć kończymy ćwiczeniami relaksacyjnymi
- uczenie używania siły i delikatności
- naprzemienność ćwiczenia dynamiczne i relaksacyjne
- naprzemienność roli dziecka (uległa, dominująca) uczciwość w użyciu siły
- stopniowe rozszerzanie kręgów doświadczeń społecznych
- utrzymywanie z dzieckiem kontaktu wzrokowego
- stymulacja aktywności dziecka (większość ćwiczeń na poziomie podłogi)
W czasie trwania zajęć osoby prowadzące obowiązuje:
- poczucie humoru
- stosowanie pochwał
- bez oceny i krytyki
- stopniowanie trudności
- bazowanie na mocnych stronach dziecka
- spontaniczność
- zawsze podejmowanie prób nawiązania kontaktu z dzieckiem.
Ruch Rozwijający może pomóc dzieciom w dwóch głównych sferach rozwojowych: - w rozwoju fizycznym
- w rozwoju osobowości.
Dzieci mają satysfakcję z własnych, nawet małych dokonań, korzystają z doświadczeń ruchowych, zaczynają się uśmiechać. Widać na ich buziach radość i zadowolenie. Wzajemna relacja „ dawania i brania” jest koniecznym warunkiem w pracy metodą Weroniki Sherborne.
Ćwiczenia stosowane  w metodzie Weroniki Sherborne:
-prowadzące do poznania własnego ciała np. wyczuwanie brzucha, pleców, pośladków, rąk, nóg, twarzy.
-pozwalające zdobyć pewność siebie poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu np. ćwiczenia w parach, w grupie, indywidualne.
-ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z grupą, np. „ z „ w parach, „ przeciwko „ w parach, „ razem” w parach, „ razem” w grupie.
- ćwiczenia twórcze.
Zakres zastosowań metody Weroniki Sherborne
Jest ona skuteczna jako metoda terapeutyczna, daje się też z powodzeniem wykorzystać w profilaktyce, może być pomocna w poszerzaniu doświadczeń psychologicznych i społecznych osób zainteresowanych własnym rozwojem. Jako metoda terapii znajduje zastosowanie w pracy z dziećmi z zaburzeniami rozwoju psychoruchowego, a więc przede wszystkim w przypadkach upośledzenia umysłowego. Również dla dzieci z normą intelektualną, przejawiających zaburzenia w zakresie sfery emocjonalnej i społecznej, zajęcia Ruchu Rozwijającego są bardzo wskazane. Metoda ta bywa wykorzystywana jako wstępny etap do zajęć terapeutycznych, np. dla dzieci mających trudności w czytaniu i pisaniu, czy jako część programu terapii psychologiczno- logopedycznej dzieci jąkających się lub psychoterapii dzieci nerwicowych . Jako metoda wspomagająca rozwój, a więc stymulująca go, wyrównująca opóźnienia rozwojowe, jest bardzo przydatna w pracy z dziećmi przebywającymi w instytucjach wychowania zbiorowego. W przypadku stosowania metody tej w terapii dzieci dobrze jest, jeżeli w zajęciach uczestniczą także rodzice, właściwie do tej pracy przygotowani. Metoda ta ma zastosowanie w pracy z dziećmi autystycznymi. Wiele ćwiczeń prowadzonych tą metodą pomaga rozwiązać kontakty interpersonalne.  Osoby z autyzmem unikają nawiązywania tego rodzaju związków z ludźmi. Lęk przed kontaktem fizycznym można wyeliminować dzięki radości płynącej z najprostszych zabaw ruchowych. Terapia prowadzona tą metodą stwarza dziecku okazję do poznawania własnego ciała, usprawnia motorykę, daję poczucie własnej siły, sprawności, a w związku z tym możliwości ruchowych. Zaczyna ono mieć zaufanie do siebie, zyskuje też poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko poznaje przestrzeń, w której się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna. Dlatego czuje się w niej bezpiecznie, staje się bardziej aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze. Przestrzeń można dzielić z innymi osobami. Uczy to nawiązywania kontaktów najpierw z jedną osobą, potem z większą grupą, a także współdziałania z innymi. Nawiązywanie bliskich kontaktów, oparte jest na zaufaniu i współpracy, daje możliwość poczucia wspólnoty.

Bibliografia
Bogdanowicz M., Kisiel B., Przasnyska M. (1992) Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka.. Warszawa, WsiP.
Bogdanowicz M., Kasica A. (2003)  Ruch Rozwijający dla wszystkich. Efektywność Metody Weroniki Sherborne. Wyd. Harmonia.
Bogdanowicz M., Okrzesik D. Opis i planowanie zajęć według metody Weroniki Sherborne. Gdańsk. Wyd. Harmonia