www.edukacjaidialog.pl Mój profil Blogi Sześciolatek w szkole - jak odróżnić lęk przed pójściem do szkoły od zwykłego lenistwa i...

Sześciolatek w szkole - jak odróżnić lęk przed pójściem do szkoły od zwykłego lenistwa i niechęci wykonywania obowiązków?

Aleksandra Podsiadły, 06 Sierpień 13

Choć bój o decyzyjność rodziców w sprawie posyłania sześciolatków do szkoły został przegrany na rzecz obowiązku podyktowanego przez rząd, to walka o godne warunki i dostosowanie obecnych do potrzeb najmłodszych uczniów ciągle trwa i trwać będzie przez najbliższych kilka lat. Jedną z największych obaw będącą koronnym argumentem rodziców jest nieumiejętność znalezienia się w nowych warunkach przez dziecko, problemy z adaptacją i lękami wynikającymi z nowej, trudnej sytuacji. Wraz z tym pojawiają się nowe problemy: jak pomóc, żeby nie zaszkodzić? Jak przygotować malucha do pójścia do szkoły? Jak odróżnić jego prawdziwy lęk od zwyczajnego lenistwa i niechęci?

Skrajnie zaogniony konflikt na linii rząd-rodzice doprowadził do wypuklenia różnych skrajnych postaw. Część rodziców wciąż wierzy, że szansa na odwrócenie systemu istnieje, część z bierną akceptacją i względnym entuzjazmem do reformy się zastosowała, jeszcze inna część bezradnie patrzy w przyszłość z lękiem i kilogramami obaw. Afrykańskie przysłowie mówi, że gdzie walczą dwa słonie, tam najbardziej cierpi sawanna. Dlatego bez względu na oczekiwania, w pierwszej kolejności należy zająć się sawanną, czyli – w tym wypadku – sześciolatkami.

Jak pomóc, żeby nie zaszkodzić?

Wielu rodziców poddało się powszechnemu lękowi i zaczyna dmuchać na zimne. Profilaktyki nigdy dość, ale przesadzone obawy mogą doprowadzić do sytuacji, w których cała wina, niezależnie od faktycznego stanu, w ich mniemaniu zawsze będzie leżała po stronie szkoły, Ministerstwa Edukacji Narodowej, nauczycieli i wszystkich zwolenników reform i edukacyjnego postępu. Dziecko, widząc taką postawę, szybko nauczy się z tego korzystać. W dalszej konsekwencji ciężko będzie odróżnić, które dzieci faktycznie borykają się z problemami socjologicznymi i adaptacyjnymi, a które sprytnie udają, chcą przeforsować u rodziców odpowiednie reakcje.

Minister Edukacji Krystyna Szumilas zapewnia, że wszelkie zgłoszone niedociągnięcia i niedostosowania szkół do wprowadzenia tam sześciolatków zostały wzięte pod uwagę i zażegnane. Czy wszystkie polskie placówki zostały przygotowane, pewności mieć nie można, a nawet nie należy; trzeba natomiast zadbać o to, by zbudować z dzieckiem trwałą i dobrą relację opartą na zaufaniu oraz nawiązać stały kontakt z jego wychowawcą. Rodzice są szczególnie wrażliwi na problemy swoich maluchów, w związku z czym najczęściej przyczyn jego niezadowolenia w pierwszej kolejności upatrywać będą w szkole, rówieśnikach i nauczycielach. Niestety, nieświadomość właściwego powodu może w konsekwencjach zaprowadzić do poważnych konsekwencji.

Jak odróżnić prawdziwy lęk przed szkołą od zwykłego lenistwa?

Wydawałoby się, że problem wagarowania i uciekania od obowiązków będzie jednym z ostatnich, o które posądzilibyśmy sześcioletnie dziecko. Niestety, przyczyny zachowania budzące obawy rodziców mogą być różne i niezwykle istotna jest prawidłowa diagnoza – tylko dzięki niej rodzic będzie w stanie podjąć właściwe kroki owocujące postępem w dobrym kierunku.

Pierwsze dni w szkole to zawsze bardzo stresujący okres w życiu dziecka. Po raz pierwszy wchodzi w „poważne” środowisko, otrzymuje pierwsze obowiązki, zawiera nowe znajomości, uczy się dyscypliny i rywalizacji. Zupełnie normalną reakcją są obawy i zaniepokojenie przez pierwszy okres. Jeżeli jednak niechęć utrzymuje się dłużej niż kilka tygodni, dziecko coraz częściej wyraża negatywne opinie o szkole, niechęć, płacze lub wpada w histerię, należy uważnie przyjrzeć się całej sytuacji.

Tego rodzaju zachowania są trudnym doświadczeniem dla rodziców. Tym bardziej, że od ich reakcji zależy bardzo wiele. Najczęstszymi powodami odmowy pójścia do szkoły są zaburzenia lękowe, depresja (jest przyczyną aż 15% przypadków), przemoc w szkole, wagarowanie. Często niechęć do szkoły wynika z tzw. fobii szkolnej, która jest lekceważona przez rodziców, co z kolei prowadzi do długo- i krótkofalowych, poważnych konsekwencji.

Jak trafnie zdiagnozować dziecko?

Dziecko, które cierpi na lęk (separacyjny, społeczny, fobię szkolną) przejawia go paniką, rozpaczą przed pójściem do szkoły powiązaną z informowaniem o tym rodziców, objawami somatycznymi (bólami brzucha, dusznościami, mdłościami etc.), skargami na zachowania rówieśników przy braku własnych problemów aspołecznych oraz wyrażaniem chęci pójścia do szkoły, która niknie w momencie nastania takiej konieczności. Nieco inne zachowanie przejawia dziecko, które z innych powodów (głównie lenistwa i niechęci do pracy) nie chce chodzić do szkoły: nie odczuwa ono przed nią lęku, nie przejmuje się lekcjami, nie odczuwa bólów ani innych fizycznych dolegliwości, pozostaje pod silnym wpływem rówieśników, przejawiając przy tym zachowania aspołeczne, nie mówi rodzicom o przyczynach swojego zachowania.

Zachowanie rodzica powinno być adekwatne do diagnozy. Jeżeli objawy są niepokojące, należy skontaktować się ze szkolnym lub rodzinnym psychologiem. Na wystąpienie u dziecka fobii ma wpływ wiele czynników; bez względu na przyczynę należy pamiętać, że każde zachowanie malucha odbiegające od znanej normy jest sygnałem dla rodziców, których zadaniem jest odpowiednio zdefiniować problem i pomóc go rozwiązać. Pamiętajmy, że zawsze lepiej jest przeciwdziałać niż leczyć, dlatego w kontaktach ze swoim dzieckiem powinni szczególną uwagę zwrócić na zachowanie, okazywać zainteresowanie jego kolegami i nauczycielami, budować poczucie własnej wartości i wspierać w trudnych momentach, odpowiednio je wspierać i motywować. Jeżeli relacja będzie oparta na wzajemnym zaufaniu, poczuciu bezpieczeństwa i miłości, ryzyko pojawiania się problemów będzie bliskie zeru, a ich ewentualne rozwiązania przyjdą szybciej i łatwiej.

Podziel się

KOMENTARZE

Aktualnie brak komentarzy. Bądź pierwszy, wyraź swoją opinię

DODAJ KOMENTARZ

Zaloguj się albo Dodaj komentarz jako gość.