Jak łysy o grzebieniu, czyli Nowicka o ochronie życia 

Wiele środowisk wciąż zadaje sobie pytanie „jak powinna wyglądać edukacja seksualna w szkole?”. Szczególnie zaniepokojeni są rodzice, których dzieci będą objęte obowiązkiem uczęszczania na takie zajęcia. W lutym bieżącego roku poseł Wanda Nowicka, reprezentując grupę posłów, złożyła na ręce marszałek sejmu Ewy Kopacz projekt ustawy „O Edukacji Seksualnej”. 

Zgodnie z postulatami projektu, dzieci uczęszczałyby obowiązkowo raz w tygodniu na zajęcia, podczas których uczyłyby się programu m.in. o „ochronie płodu ludzkiego i warunkach przerywania ciąży” przygotowanego przez kobietę, która jest uznawana za czołową aborcjonistkę w Polsce. Zdaniem pani Nowickiej, zrozumienie własnej seksualności w młodym wieku (to znaczy jakim? 10, 11 czy może 9 lat?) jest niezbędne do prawidłowego rozwoju, pomaga w budowaniu relacji w przyszłości, jak również kształtuje szacunek dla siebie i innych. 


Walka o monopol na edukację seksualną dzieci

Trudno nie zgodzić się z opinią, że edukacja seksualna w szkołach jest obecnie niezbędna. Nie można natomiast zgodzić się na nauczanie jej przez osoby niekompetentne i skrajnie stronnicze, a przede wszystkim nieprzygotowane do pracy z dziećmi i rozmów na tak trudne tematy. O wybiórczości stosowanej podczas wyborów osób prowadzących świadczy incydent w okręgu Łódzkim, kiedy po wygraniu konkursu na prowadzącego zajęcia przez katolickie Centrum Służby Rodzinie prezydent Hanna Zdanowska bezprawnie odwołała postępowanie konkursowe. 

Wiele grup biorących aktywny udział w życiu społecznym na rzecz świadomości seksualnej i wiążących się z tym tematem problemów, przedstawia go tylko ze swojego punktu widzenia – idzie za tym konkretny światopogląd, który w ten sposób jest natarczywie proponowany młodym, zaczynającym dojrzewać ludziom. Powstają takie projekty jak Nawigator – Edukacja Seksualna czy inicjatywy jak Ponton.pl, grupa wolontariuszy, którzy za główne zadanie obrali przede wszystkim edukację seksualną oraz poradnictwo dla młodzieży w sprawach dojrzewania, antykoncepcji i zdrowia reprodukcyjnego. Na stronie internetowej dostępny jest podręcznik w wersji online odpowiadający na najważniejsze i najczęściej zadawane pytania nastolatków.


Trzeci koniec kija

Dzieci i młodzież są bardziej narażeni na niebezpieczeństwo kreacji fałszywego obrazu seksualności niż ich poprzednicy sprzed 10 lat. Nieokiełznany Internet roi się od stron pornograficznych, pretensjonalnych wideo i reklam, które bardzo toksycznie wpływają na umysł dziecka i mogą prowadzić do poważnych wypaczeń w przyszłości. Stąd też konieczność stworzenia alternatywy i wprowadzenia do szkół właściwie ukierunkowanej edukacji seksualnej. Pytanie jednak brzmi: kto miałby prowadzić takie zajęcia? Kto powinien określić ich program? Kto zasiądzie w komisji decyzyjnej? 

Niestety, zdanie rodziców jest lekceważone i zmarginalizowane. O dalszych postanowieniach zadecyduje ministerstwo, czyli grupa ludzi, który nie są kompetentni w sprawach seksualnej edukacji dzieci. Żeby projekt odniósł sukces, konieczna jest szeroka debata z rodzicami oraz nauczycielami, a zanim projekt zostanie wdrożony do szkół, niezbędne jest przeprowadzenie specjalistycznego szkolenia osób, które mogłyby, przy poczuciu zaufania i bezpieczeństwa rodziców, podjąć się odpowiedzialności za wyedukowanie seksualne dorastającego pokolenia. Tymczasem odpowiedzialność za świadomość dzieci ponoszą rodzice. Otwarta i szczera rozmowa z dzieckiem na trudne tematy może nie tylko pomóc znaleźć właściwą drogę postępowania i jego wiedzy, ale też poprawić wzajemne relacje i zbudować solidny fundament zaufania.