Pozytywny nowotwór

Wojciech Wanat, 08 Maj 16

Czytam często o „pozytywnym uzależnieniu”. Jest to zbitka słowna pokazująca jak mało, ktoś, kto jej używa, rozumie to czym rzeczywiście jest uzależnienie. To ważne szczególnie u osób, które praktycznie lub teoretycznie zajmują się wychowaniem lub edukacją.
 

Zacznę od oczywistego wydaje się stwierdzenia – uzależnienie jest chorobą. Tak jak grypa, zapalenie płuc, syfilis czy nowotwory. Choroba to stan, w którym pojawiają się negatywne objawy. Stan, w którym pogorszeniu, nierzadko znaczącemu ulega, jakość życia. Można podać objawy uzależnienia nie mając kompletnie pojęcia o tym, czym ono w rzeczywistości jest.

Czym w rzeczywistości jest życie w uzależnieniu? To szereg pustych, smutnych dni. Dni pełnych cierpienia, z którego człowiek nie zdaje sobie często sprawy, które wypiera, odsuwa, któremu zaprzecza. Pozornie wygląda to niegroźnie, człowiek przyjmuje jakieś substancje, na twarzy pojawia się ulga, czasem wręcz uśmiech i nie bardzo jest, o co robić raban. W rzeczywistości cała aktywność jest ukierunkowana na zdobywanie substancji, ale także na ukrywanie przed innymi, ale i przed sobą faktu własnych problemów. To jeden z poważnych powodów cierpienia, głęboki wewnętrzny konflikt czy też zakłamanie.

Uzależnienie wiąże się także z narastającą samotnością poczuciem coraz większej izolacji. Z jednej strony kontakty z innymi ludźmi stają się coraz bardziej powierzchowne. Trudno o rzeczywiste kontakty, jeśli zaburzony jest całościowy kontakt z rzeczywistością, co ma miejsce w przypadku bycia pod wpływem substancji chemicznych o znaczeniu rozrywkowym. Ale także w momentach, kiedy człowiek nie jest pod ich wpływem sposób myślenia, patrzenia na świat ulegają zdecydowanej erozji. To sprawia, że zrywają się kontakty ze zdrowymi ludźmi a pozostają te, które sprowadzają się do rozmów o tym, kto gdzie, co i za ile kupił.

Ważne jest, żeby uświadomili to sobie ludzie pracujący z młodzieżą. Bardzo często przekazujemy swoje przekonania na jakiś temat zupełnie nieświadomie piszą czy mówiąc na zupełnie odmienne tematy. Tak jak lata temu w Polityce przy opisie Dworca Centralnego jednym tchem wymieniono narkomana, złodzieja, prostytutkę, traktując ich pojawienie się na dworcu, jako objaw jego upadku. Takie częste zestawianie osoby uzależnionej a więc chorej ze złodziejem a więc przestępcą niezwykle mocno wdrukowuje negatywny przekaz na temat narkomanii. Tak jak zestawianie uzależnienia z czymś pozytywnym relatywizuje problem uzależnienia, pomaga młodym ludziom na kwestionowanie wagi zagrożenia. Swoją drogą ciekawe, że o ile względnie często pojawia się „pozytywne uzależnienie” to pozytywna narkomania już nie. Natomiast narkotyk znowu tak i to jest najzupełniej uprawnione.


Od lat o uzależnieniu mówi się, że to nowotwór duszy lub osobowości. Jeśli masz zamiar porównać coś pozytywnego, przyjemnego z uzależnieniem, zastanów się czy ma to wiele wspólnego z nowotworem, cierpieniem, samotnością, śmiercią.

* * *
 

O autorze:
		Wojciech Wanat terapeuta uzależnień, z wykształcenia także chemik, autor i realizator programów profilaktycznych. W przeszłości zaangażowany konsument substancji psychoaktywnych, nauczyciel chemii w Szkolnym Ośrodku Socjoterapii nr 1 SOS oraz LOS nr 17 w Warszawie. Autor wydanych nakładem wydawnictwa Iskry książek Odlot donikąd. Narkotyki narkomania i Rok w MONARze, współautor W pogoni w ucieczce. Aktualnie szczęśliwy człowiek, realizujący się jako ojciec Wisławy i Wita, pedagog ulicy i biegacz. Swoim życiem pokazuje, że ktoś, kto jest szczęśliwy nie potrzebuje używek.