Co zakłada „Cyfrowa szkoła”?

Idea „Cyfrowej Szkoły” opiera się na planach stopniowej cyfryzacji polskich szkół, tak wiejskich jak i miejskich, tych dużych i mniej licznych. „Cyfrowa Szkoła” ma działać w ramach czterech obszarów: e – szkoła, e – nauczyciel, e – uczeń oraz e – podręczniki, które mają być współfinansowane przez państwo oraz z funduszów Unii Europejskiej. Planuje się  cyfryzację zasobów podręczników i pomocy naukowych. Wśród priorytetów programu wiceminister Berdzik wymieniła ponadto kwestię podniesienia kompetencji nauczycieli i przygotowanie ich do udziału w programie. Przeprowadzone zostaną również szkolenia dla kilkudziesięciu e – trenerów i ponad tysiąca e – moderatorów, czyli osób mających wspierać placówki edukacyjne we wprowadzaniu nowych technologii do nauczania w szkole.

Cele „Cyfrowej Szkoły” są jak najbardziej godne poparcia: „Cyfrowa Szkoła” ma bowiem przyczynić się do rozwoju kompetencji uczniów i nauczycieli w sferze stosowania nowoczesnych technologii. Zakłada dostarczenie szkołom potrzebnej infrastruktury i nowoczesnych pomocy dydaktycznych. Uczniowie i nauczyciele poprzez rozwój kompetencji cyfrowych, zdobędą wymagane kwalifikacje do efektywnego funkcjonowania w społeczeństwie informacyjnym. 


Daleko do ideału

Jednak od szczytnych celów do skutecznego wprowadzenia programu w życie daleka droga. Posłowie obawiają się bowiem, że program, który zakładał wyrównanie szans i wyposażenie w kompetencje wszystkich uczniów i nauczycieli, de facto nie zapewnia wszystkim równych szans na wzięcie w nim udziału. 

Przyczyną problemów może stać się wymóg stanowiący iż samorządy, które chcą by szkoła wzięła udział w programie „Cyfrowa szkoła”, muszą ramach wkładu własnego przeznaczyć na ten cel co najmniej 20 procent kosztów uczestnictwa w programie. A są to niemałe koszty.  Poza tym istnieje konieczność znalezienia i zatrudnienia bądź przeszkolenia nauczycieli, którzy będą posiadać umiejętności wiążące się z posługiwaniem się nowymi technologiami w nauczaniu. Trzecie źródło problemów posłowie lokalizują w potrzebie przeznaczenia funduszy samorządowych na rzecz przystosowania placówek oświatowych do użytkowania sprzętu niezbędnego w programie, co łączy się z przeprowadzeniem remontów, rozmieszczeniem światłowodów, modernizacją instalacji elektrycznej w szkołach (np. montowanie gniazdek przy ławkach, biurkach i stolikach, by móc posługiwać się sprzętem komputerowym). 

Zsumowane wydatki mogą okazać się na tyle wysokie, że posłowie obawiają się, iż z tej przyczyny w programie będą mogły wziąć udział tylko duże ośrodki miejskie i zamożne gminy, które stać będzie na wniesienie wkładu własnego. A przecież „Cyfrowa szkoła” miała służyć między innymi wyrównywaniu szans, a nie pogłębianiu przepaści cyfrowej między dziećmi z bogatszych i uboższych regionów. 


Ministerstwo się broni

Zarzuty ze strony posłów odpierają pracownicy ministerstwa. Pani wiceminister mówi, że wprowadzenie pilotażu ma służyć rozeznaniu się w sytuacji finansowej i sprawdzeniu tego, czy i ile samorządów będzie stać na wniesienie wkładu własnego. Jednak ministerstwo optymistycznie postrzega sytuację, powołując się na dane mówiące o tym, że już w obecnej chwili program „Cyfrowa szkoła” cieszy się dużym zainteresowaniem, które w przyszłości może jeszcze wzrosnąć.

Jak się dalej potoczy sytuacja, zobaczymy. Póki co dyrektorzy szkół publicznych i niepublicznych wciąż mają czas na to, by starać się o wzięcie udziału w pilotażu. Termin ubiegania się o udział mija 18 kwietnia 2012 roku, zaś po zakończeniu i ewaluacji pilotażu, nadejść ma czas na uruchomienie właściwego, wieloletniego programu.