Samorząd uczniowski jako narzędzie rozwijania kluczowych kompetencji obywatelskich, a szczególnie udziału w podejmowaniu decyzji

Joanna Pietrasik, 06 Styczeń 13 Dodaj komentarz Wyślij Drukuj

Samorząd uczniowski to wszyscy uczniowie szkoły, którzy w wyborach wybierają swoich przedstawicieli. „Ustawa o systemie oświaty” wprost określa Samorząd Uczniowski jako jedyny organ szkoły reprezentujący ogół uczniów. Dając mu jednocześnie prawo „do przedstawiania radzie szkoły, radzie pedagogicznej oraz dyrektorowi wniosków i opinii we wszystkich sprawach szkoły” (art. 55 ust. 5). Wobec tego rolą samorządu uczniowskiego w szkole, oprócz samoorganizacji i działalności uczniów, jest wprost udział w procesie podejmowania decyzji dotyczących życia szkoły. Z kolei Parlament Europejski uczestnictwo w procesach podejmowania decyzji wskazuje jako składową kompetencji społecznoobywatelskich¹, którą polska szkoła powinna kształtować.

Współczesna szkoła to przestrzeń sprzyjająca rozwojowi postaw obywatelskich. Do jej zadań należy inspirowanie i zachęcanie uczniów do współuczestniczenia w podejmowaniu i realizowaniu decyzji ważnych dla społeczności szkolnej. Sposób działania szkoły może w istotny sposób rozwijać kompetencje obywatelskie i wychowywać dzieci i młodzież do takich zasad demokratycznych jak: państwo prawne (jeśli reguły są znane i przestrzegane), pomocniczość  (jeśli inicjatywy uczniów są wspierane i mile widziane), podmiotowość  (jeśli głos uczniów jest brany pod uwag, słyszalny w procesach decyzyjnych na terenie szkoły).

Wszyscy już wiemy, że w Polsce obserwowany jest problem niskiego kapitału społecznego, rozumianego jako zaangażowanie ludzi w sprawy publiczne. Przejawem tego są m.in. niskie wskaźniki zaufania międzyludzkiego, nieduży odsetek osób działających w oddolnych inicjatywach, wreszcie niska frekwencja wyborcza. Polacy wciąż nie odnajdują się w roli obywateli – osób współdecydujących o sprawach publicznych. Właśnie szkoła może znacząco wpływać na zwiększenie kapitału społecznego poprzez promowanie zaangażowania obywatelskiego, gdyż jest ważną przestrzenią dla dzieci i młodzież, w której spędzają wiele czasu i w której odbywa się ważny proces wychowawczy. By tak się stało, proces wychowawczy musi uwzględniać programy edukacyjne rozwijające kompetencje obywatelskie i społeczne. W praktyce szkoła może wychowywać do aktywności obywatelskiej na dwóch poziomach. Jeden stanowi przekaz teoretyczny podczas lekcji. W tej dziedzinie polscy uczniowie wypadają dobrze - posiadają wiedzę z zakresu pojęć i procesów demokratycznych. Drugi poziom to sposób funkcjonowania szkoły, to co dzieje się „między” lekcjami. Jak stwierdza wybitny badacz edukacji obywatelskiej David Mathews „w szkołach konieczne jest stworzenie autentycznych i systematycznych okazji do uczestniczenia uczniów w procesie zarządzania szkołą i społecznością, by przekonać ich, że partycypacja może prowadzić do ważnych efektów. Mówić o tym nie wystarczy. Młodzi ludzie muszą doświadczyć tego, by uwierzyć”. Właśnie odpowiednie działanie samorządu uczniowskiego może w znaczący sposób przyczynić się do tego, że czas bycia w szkole, będzie dla uczniów doświadczeniem aktywności obywatelskiej i społecznej. Działalność samorządu uczniowskiego na terenie szkoły przyczynia się bowiem do rozwijania wśród młodzieży kompetencji społeczno obywatelskich, pozwalających na aktywne uczestnictwo w przyszłości w  życiu publicznym. 


Tymczasem obecnie w polskich szkołach uczniowie rzadko mają okazję doświadczać aktywności obywatelskiej, czego przyczyną jest ograniczona działalność samorządu uczniowskiego – kompetencje społeczne i obywatelskie nie są w szkole w wystarczającym stopniu rozwijane, a młodzież nie zdobywa doświadczenia aktywności obywatelskiej i społecznej. 

Jak wynika z badań prof. Marty Zahorskiej „samorządy uczniowskie działały, jednak nigdzie, nawet w  szkołach, gdzie były one najbardziej aktywne nie pełniły funkcji reprezentacji interesów uczniowskich, nie występowały też jako strona w sporach z nauczycielami. (…) nazwa samorząd w żadnym z wypadków nie odpowiadała rzeczywistości”. Według badań CBOS, ponad 45 proc. uczniów uważa, że ich samorząd ma w szkole niewiele do powiedzenia. Duża część młodzieży słabo orientuje się w działalności swojego przedstawicielstwa, a inni funkcjonowaniem samorządu czują się nieusatysfakcjonowani. Ten brak satysfakcji wynika z faktu, że choć organ ten powołany do reprezentowania interesów uczniowskiej zbiorowości, częściej skupia się na sferze rozrywkowej. Zdecydowanie rzadziej reprezentanci uczniów korzystają z przypisanych samorządowi uprawnień: opiniowania, występowania w imieniu uczniów, swobody wyrażania opinii uczniów, itd.

W efekcie niewypełniania swojej ustawowej roli samorząd uczniowski postrzegany jest jako instytucja fasadowa, której uczniowie nie chcą legitymizować  - Już teraz z udziału w wyborach swoich przedstawicieli do samorządu uczniowskiego rezygnuje 63 proc. uczniów, a stałe w nich uczestnictwo deklaruje zaledwie 14 proc. (CBOS, Młodzież 2008, styczeń 2009). Długofalowym skutkiem fasadowego działania samorządu uczniowskiego może być ośmieszenie samej idei samorządności oraz aktywności społecznej. Jest to tym bardziej niebezpieczne, że już dziś widać, zagrożenie niskiej aktywności społecznej młodzieży w przyszłości. Jak wynika bowiem z badań „najmniejsze zasoby kapitału stowarzyszeniowoobywatelskiego ma młodzież, największe  – osoby czterdziesto- i pięćdziesięcioletnie: doświadczone życiowo i wciąż aktywne (także w pracy).” (Stowarzyszeniowo – obywatelski kapitał społeczny. Komunikat z badań. Wrzesień 2008). 

Dlatego niezbędnym wydaje się zmiana funkcjonowania samorządu uczniowskiego w szkołach, tak by w „codziennej” jego aktywności umożliwił on uczniom „samorządową” aktywność. Aktywność, która będzie opierała się na reprezentacji interesów uczniów, konsultowaniu decyzji dyrekcji dotyczących uczniów, włączeniu uczniów do namysłu na temat problemów, ważnych kwestii dotyczących życia społeczności szkolnej. Stworzenie adekwatnej przestrzeni, w której młodzi ludzie będą rozwijać swoje  kompetencje obywatelskie jest niewątpliwe zadaniem dorosłych, nie można liczyć na to, że dzieci i młodzież same nauczą się, bez odpowiedniego wsparcia, być aktywnym najpierw w szkole a potem w społeczeństwie. 


Co to są kompetencje obywatelskie? 

Kompetencje kluczowe, zgodnie z dokumentem „Kompetencje kluczowe w uczeniu się przez całe życie  – europejskie ramy odniesienia”² definiowane są jako połączenie wiedzy umiejętności i postaw odpowiednich do sytuacji. Kompetencje kluczowe to te, których wszystkie osoby potrzebują do samorealizacji i rozwoju osobistego, bycia aktywnym obywatelem, integracji społecznej i zatrudnienia. 

W ramach odniesienia ustanowiono osiem kompetencji kluczowych: porozumiewanie się w języku ojczystym, porozumiewanie się w językach obcych, kompetencje matematyczne i podstawowe kompetencje naukowo-techniczne, kompetencje informatyczne, umiejętność uczenia się, kompetencje społeczne i obywatelskie, inicjatywność i przedsiębiorczość oraz świadomość i ekspresja kulturalna. Co istotne kompetencje kluczowe uważane są za jednakowo ważne, ponieważ każda z nich może przyczynić się do udanego życia w społeczeństwie wiedzy. Dokument ten wprost definiuje kompetencje społeczne i obywatelskie jako: „kompetencje osobowe, interpersonalne i międzykulturowe obejmujące pełny zakres zachowań przygotowujących osoby do skutecznego i konstruktywnego uczestnictwa w życiu społecznym i zawodowym, szczególnie w społeczeństwach charakteryzujących się coraz większą różnorodnością, a także rozwiązywania konfliktów w razie potrzeby. Kompetencje obywatelskie przygotowują osoby do pełnego uczestnictwa w życiu obywatelskim w oparciu o znajomość pojęć i struktur społecznych i politycznych oraz poczuwanie się do aktywnego i demokratycznego uczestnictwa."

Jak zatem przygotować młodych obywateli do pełnego uczestnictwa w życiu publicznym? Odpowiedzią może stać się aktywność i działalność samorządu uczniowskiego na terenie szkoły. O czym więcej dalej.

Wskazanie kompetencji obywatelskich przez Parlament Europejski jako jednych z kluczowych treści w procesie uczenia się przez całe życie wynika z przekonania podzielanego przez wspólnotę europejską, że działania edukacyjne powinny mieć na celu przygotowanie jednostek do aktywnego obywatelstwa. Aktywne obywatelstwo w UE na potrzeby polityki edukacyjnej, zostało zdefiniowane poprzez cztery formy uczestnictwa w życiu publicznym. Pierwszy, należący do porządku demokracji przedstawicielskiej, to przede wszystkim udział w głosowaniu, członkostwo w partiach politycznych. Kolejny wymiar aktywnego obywatelstwa to protest oraz inicjowanie i uczestniczenie w zmianach społecznych, poprzez działalność w organizacjach pozarządowych, demonstrowanie, podpisywanie petycji, inicjowanie debat, co stanowi odniesienie do aktualnych tendencji i preferencji uczestniczenia w polityce. Aktywne obywatelstwo oznacza również partycypację na poziomie społeczności lokalnej, rozumianą jako uczestniczenie w procesach podejmowania decyzji, możliwość udziału w oddolnych inicjatywach, aktywność społeczną. Wreszcie aktywne obywatelstwo odnosi się do pielęgnowania wartości demokratycznych, takich jak prawa człowieka oraz wielokulturowość.  

Rozwijanie kompetencji obywatelskich opiera się na jednoczesnym wzbogacaniu wiedzy, kształtowaniu odpowiednich postaw, oraz doskonaleniu praktycznych umiejętności. 

Wiedzę, którą mamy wzbogacać to znajomości pojęć demokracji, sprawiedliwości, równości, obywatelstwa i praw obywatelskich, znajomość współczesnych wydarzeń, jak i głównych wydarzeń i tendencji w narodowej, europejskiej i światowej historii, znajomość integracji europejskiej oraz struktur UE, z ich głównymi celami i wartościami oraz świadomość różnorodności i tożsamości kulturowych w Europie. Postawy, które kształtujemy się w procesie edukacji to pełne poszanowanie praw człowieka, w tym równości, jako podstawy demokracji, uznanie i zrozumienie różnic w systemach wartości różnych religii i grup etnicznych, wykazywanie poczucia przynależności do własnego otoczenia, kraju, Unii Europejskiej i Europy jako całości oraz do świata, jak i gotowość do uczestnictwa w demokratycznym podejmowaniu decyzji na wszystkich poziomach. 

A co chyba najistotniejsze, z punktu widzenia Samorządu Uczniowskiego to rozwój praktycznych umiejętności efektywnego zaangażowania, wraz z innymi ludźmi, w działania publiczne zarówno polityczne jak i społeczne, wykazywania solidarności z innymi ludźmi, rozumienie problemów różnych grup społecznych jak i zainteresowanie rozwiązywaniem problemów stojących przed lokalnymi i szerszymi społecznościami, krytyczna i twórcza refleksja, konstruktywne uczestnictwo w działaniach społeczności lokalnych i sąsiedzkich oraz uczestnictwo w procesach podejmowania decyzji na wszystkich poziomach, od lokalnego, poprzez krajowy, po europejski, szczególnie w drodze głosowania. 

Właśnie na kompetencji uczestnictwa w procesie decyzyjnym chciałabym się teraz skupić. 


Jak w praktyce Samorząd Uczniowski może być narzędziem rozwijania kompetencji obywatelskich?

Samorząd Uczniowski może wypełniać swoją ustawową rolę tj. „przedstawianie radzie szkoły, radzie pedagogicznej oraz dyrektorowi wniosków i opinii we wszystkich sprawach szkoły” (art. 55 ust. 5) poprzez wyrażanie własnego zdania oraz udział w podejmowaniu decyzji w szkole.

Działania samorządu uczniowskiego, które mogą wychowywać do aktywności obywatelskiej  uczniów w przyszłości powinny opierać się na takich konkretnych działaniach jak:

1. Konsultacje pewnych decyzji podejmowanych przez dyrekcję z przedstawicielami samorządu uczniowskiego lub całą społecznością uczniów
2. Prowadzenie debat szkolnych na temat problemów i potrzeb uczniów
3. Prowadzenie systematycznego dialogu dyrekcji z reprezentacją Samorządu Uczniowskiego, w celu budowania wzajemnego zrozumienia oraz platformy 
   współpracy

Nasze doświadczanie pokazuje, że wprowadzenie tych kilku, prostych elementów do codziennego działania samorządu uczniowskiego zmienia szkołę na bardziej partycypacyjną a  uczniom pozwala nabywać kompetencje obywatelskie.


Ad 1. Konsultacje pewnych decyzji podejmowanych przez dyrekcję z przedstawicielami samorządu uczniowskiego lub całą społecznością uczniów.

Konsultowanie decyzji z uczniami to odpowiednik mechanizmu konsultacji społecznych, w ramach których przedstawiciele władz przedstawiają obywatelom swoje plany dotyczące zmiany lub uchwalania nowych aktów prawnych, inwestycji lub innych przedsięwzięć, których regulacje będą dotyczyły i miały wpływ na odbiorców danej regulacji prawnej (źródło: portal.ngo.pl). Analogicznie jest w szkole, gdzie władze szkoły (np. dyrektor lub dyrektorka) podejmuje decyzje na temat życia szkoły, czyli wprost dotyczące uczniów, przedstawia swoje propozycje reprezentantom ogółu uczniów czyli samorządowi uczniowskiemu. Oczywiście podobnie jak w konsultacjach społecznych, opinie uczniów nie są wiążące dla dyrekcji. Oznacza to w praktyce, sytuacje, w której władza szkoły zapoznaje się z głosem uczniów wyrażonym przez Samorząd Uczniowski i bierze go pod uwagę w procesie podejmowania decyzji. 

Konsultowanie na terenie szkoły może przybierać formy: konsultacji otwartych dla wszystkich uczniów, stałej obecności uczniów w ciałach kolegialnych: rada pedagogiczna, rada rodziców lub udziału uczniów w zbieraniu danych od uczniów potrzebnych dyrekcji do podjęcia decyzji. 


Ad 2. Prowadzenie debat szkolnych na temat problemów i potrzeb uczniów

Rolą debatowania jest umożliwienie ćwiczenia się uczniów w formułowaniu własnych opinii, wyrażania ich, wymieniania poglądów oraz dochodzenia do wspólnego stanowiska. Po drugie debaty są okazją do wspólnego namysłu całej społeczności szkoły nad najważniejszymi tematami lub problemami szkoły i możliwymi ich rozwiązaniami. Debatowanie jest trudną sztuką, dlatego należy pamiętać o podstawowych zasad jej organizacji. By debata się udała, kluczowe jest precyzyjne i jasne sformułowanie jej tematu. Do udziału w dyskusji warto zaprosić jak najwięcej uczniów i  nauczycieli. Tu bardzo ważne jest przeprowadzenie akcji informującej o miejscu, czasie i temacie debaty. Wreszcie trzeba wyznaczyć osobę, która będzie prowadziła debatę, zakreślić czas jej trwania i pamiętać, że musimy zarezerwować czas na wypracowanie rekomendacji, wniosków płynących z dyskusji, tak by stała się ona realną szansą na zmianę w szkole. Po zakończeniu dyskusji warto żeby przedstawiciele samorządu uczniowskiego przygotowali sprawozdanie z niej albo po prostu notatkę zawierającą najważniejsze argumenty oraz propozycje rozwiązań. Taki dokument Samorząd Uczniowski może przekazać władzom szkoły. Dzięki czemu opinia uczniów będzie wyraźnie słyszalna i odnotowana w dokumentacji szkoły.

Niżej znajdą Państwo, przykładowy plan debaty:

1. Wprowadzenie do dyskusji zawierającej opis obecnego stanu realizacji: np.: liczba sprawdzianów w tygodniu. 
2. Wystąpienie przedstawiciela SU i nauczyciela na tezy zawarte we wprowadzeniu do dyskusji. 
3. Dyskusja uczestników – diagnoza stanu obecnego 
4. Dyskusja uczestników – rekomendacje dla zmian
5. Wystąpienie przedstawiciela nauczycieli, dyrekcji propozycje działań, zmian, postulaty młodzieży
6. Podsumowanie debaty, powtórzenie rekomendacji wypracowanych przez młodzież. 
7. Upublicznienie tych rekomendacji np. na gazetce szkolnej

 

Ad 3. Prowadzenie systematycznego dialogu dyrekcji z reprezentacją Samorządu 

Uczniowskiego w celu budowania wzajemnego zrozumienia oraz budowania platformy współpracy i wymiany opinii. Rekomendujemy prowadzenie dialogu dyrekcji szkoły z uczniami w postaci regularnych spotkań reprezentacji Samorządu Uczniowskiego z władzami szkoły. Ważne, żeby te spotkania miały systematyczny charakter, mogą odbywać się raz na miesiąc albo raz na kwartał, w zależności od chęci i możliwości biorących w nich udział. Regularność tych spotkań buduje bowiem w uczniach przekonanie, że Samorząd Uczniowski w szkole jest poważnie traktowany przez władze, ich opinie na temat szkoły słyszane i wpływające na życie szkoły. Warto też docenić praktyczny wymiar tych spotkań. Dzięki nim zarówno uczniowie jak i dyrekcja mają przestrzeń do spokojnej rozmowy, wymiany myśli i pomysłów na temat rozwoju szkoły, ale również mogą być okazją do rozwiązywania pojawiających się problemów. Doświadczenie nauczycieli i szkół³, w których dialog dyrekcji z uczniami ma charakter systematycznych i planowanych spotkań pozwala nam wymienić korzyści tej aktywności Samorządu Uczniowskiego. Dzięki niej uczniowie wiedzą, jakie są plany i pomysły władz szkół dotyczące funkcjonowania szkoły. Natomiast dyrektorki i dyrektorzy mają okazję do rozmowy na temat problemów uczniów oraz planów działania Samorządu Uczniowskiego. Poza tym spotkania takie sprzyjają planowaniu wspólnych działań uczniów i nauczycieli oraz przełamania antagonizmu nauczyciele-uczniowie. I co najważniejsze budują w uczniach poczucie odpowiedzialności za szkołę, w której się uczą. 

Organizując takie spotkania, musimy pamiętać o upublicznianiu całej społeczności szkoły tj. wszystkim uczniom i nauczycielom terminów i tematyki spotkań. Istotnym jest zbudowanie klimatu przejrzystości i otwartości tych spotkań dla zainteresowanych. Nie chodzi tu o sytuacje, w której każdy w dowolnym momencie może „przyjść” na spotkanie, lecz o warunki, w których uczniowie wiedzą jak, komu i do kiedy mogą zgłaszać swoje pomysły, tematy i problemy do poruszenia na spotkaniu z władzami szkoły. Dlatego pomocnym staje się upublicznienie, np. na tablicy samorządu lub w gazetce szkolnej terminu najbliższego spotkania, informacji do kogo można kierować swoje treści na spotkanie oraz informacji po odbytym spotkaniu - krótkiego protokołu na temat ustaleń.

 

Podsumowując, chciałbym powtórzyć, że współczesna szkoła dzięki działalności Samorządu uczniowskiego może stać się przestrzenią, rozwoju postaw obywatelskich dzieci. Do jej zadań należy inspirowanie i zachęcanie uczniów do współuczestniczenia w podejmowaniu i realizowaniu decyzji ważnych dla społeczności szkolnej. Sposób działania szkoły może w istotny sposób rozwijać kompetencje obywatelskie i wychowywać dzieci i młodzież do takich zasad demokratycznych jak: państwo prawne (jeśli reguły są znane i przestrzegane), pomocniczość  (jeśli inicjatywy uczniów są wspierane i mile widziane), podmiotowość  (jeśli głos uczniów jest brany pod uwag, słyszalny w procesach decyzyjnych na terenie szkoły).

 

***

 

 

Przypisy:
¹	Zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie, opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 30 grudnia 2006 r./L394. (http://eur-lex.europa.eu/LexUriSer v/site/pl/oj/2006/l_394/l_39420061230pl00100018.pdf).
²	„Kompetencje kluczowe w uczeniu się przez całe życie  – europejskie ramy odniesienia” to załącznik do zalecenia Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie, opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 30 grudnia 2006 r./L394. (http://eurlex.europa.eu/LexUriSer v/site/pl/oj/2006/l_394/l_39420061230pl00100018.pdf). Zalecenie to jest jednym z rezultatów wspólnych prac Komisji Europejskiej i państw członkowskich w ramach programu Edukacja i Szkolenia 2010. Wspomniany program stanowi nadrzędne ramy współpracy w dziedzinie polityki dotyczącej kształcenia i szkolenia, opierając się na wspólnie uzgodnionych celach, wskaźnikach i poziomach odniesienia, partnerskim uczeniu się i rozpowszechnianiu najlepszych praktyk. Szczegółowe informacje znajdują się na stronie internetowej: http://ec.europa.eu/education/index_en.html.
³	110 szkół biorących udział w projekcie „Z Małej Szkoły w Wielki Świat” realizowało projekt „Dialog Obywatelski w szkół”

O autorce:
		Joanna Pietrasik Wiceprezeska Fundacji Civis Polonus Z wykształcenia politolożka (Instytut Stosunków Międzynarodowych UW) oraz etnolożka (Instytut Etnologii i Antropologii Kulturowej UW). Stypendystka Fundacji im Heinricha Boella. Absolwentka Szkoły Praw Człowieka Fundacji Helsińskiej, z uprawnieniem do prowadzenia działań edukacyjnych w dziedzinie praw człowieka. Absolwentka Szkoły Trenerów Organizacji Pozarządowych (STOP). Tutorka w Programie "Liderzy PAFW". Związana z sektorem pozarządowym od 15 lat. Na początku jako wolontariuszka w Centrum Edukacji Obywatelskiej (pierwsze Młodzi Głosują), następnie koordynatorka projektów w Fundacji Rozwoju Demokracji Lokalnej. Od 2004 r. członkini Zarządu Fundacji Civis Polonus.