Uszkodzenia narządu słuchu a otoczenie akustyczne | Grażyna Jańczyk

Zjawisko niedosłuchu jest zmorą XXI wieku, a w szczególności daje się we znaki krajom wysoko zurbanizowanym. Wśród uszkodzeń słuchu, od pewnego czasu, zaczęły znacznie dominować te o podłożu środowiskowym, znacznie dystansując w statystykach niedosłuchy pochodzenia endogennego. Wynika to w dużej mierze z zanieczyszczenia środowiska, starzenia się społeczeństw i – co najważniejsze – higieny akustycznej otoczenia. To właśnie osaczające nas decybele stopniowo i podstępnie powoduję degradację komórek słuchowych, nieodwracalnie prowadząc do upośledzenia odbioru dźwięków. Proces przebiega latami, bardzo często niezauważalnie. Niekiedy rozpoczyna się od działania bodźca akustycznego prowadzącego do powstania urazu, który z czasem pogłębia się i rozszerza na sąsiednie częstotliwości, równie często dochodzi do uogólnianego osłabienia percepcji słuchowej w wyniku stałej ekspozycji na hałas. Patomechanizm uszkodzeń słuchu polega tu na zaburzeniach metabolicznych powstających w narządzie Cortiego, do których zalicza się stres oksydacyjny, wzmożone wytwarzanie neuroprzekaźnika (kwasu glutaminowego) na synapsie z zakończeniami włókien nerwu słuchowego, zaburzeniem krążenia w prążku naczyniowym. Powyżej progu granicznego – progu bólu ok. 120-125 dB obserwuje się niedosłuch na tle mechanicznych uszkodzeń komórek słuchowych. Początkowo uszkodzeniom ulega jedna (niewiele) znacząca dla rozumienia mowy częstotliwość.