Descholaryzacja edukacji medialnej w Polsce? Diagnoza, problemy. perspektywa rozwoju | Piotr Drzewiecki

Pomimo postulatów środowiska pedagogów medialnych i medioznawców, wyrażanych między innymi podczas obrad Forum Edukacji Medialnej organizowanym przez Krajową Radę Radiofonii i Telewizji w latach 2008-2010, nie udało się wdrożyć do polskich szkół przedmiotu „edukacja medialna”. O tych postulatach mówił m.in. Piotr Boroń, członek Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (2007-2010) w swoim wystąpieniu podczas 20. Sympozjum „Człowiek – Media – Edukacja” w 2010 roku, jak również o idei Narodowego Programu Edukacji Medialnej, którego był pomysłodawcą [Boroń, 2010]. Ministerstwo Edukacji Narodowej w ostatniej reformie programowej wycofało ścieżki edukacyjne ze szkół, w tym ścieżkę edukacji medialnej i czytelniczej, a obecne w niej dotąd treści programowe umieściło w różnych przedmiotach szkolnych. Co prawda, w podstawach programowych do szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych zawarto zdanie o koniecznej edukacji medialnej jako zadaniu każdego nauczyciela, nie przedstawiono jednak zakresu kompetencji nauczycieli w tym zakresie, pozostawiając tę kwestię do indywidualnej realizacji przez nauczycieli, w ramach różnych przedmiotów, bez wskazania koordynatora takiego programu w szkole. Z jednej strony podkreślono istotne znaczenie takiej edukacji ze względu na współczesną rolę mediów, z drugiej ograniczono możliwości przygotowywania do korzystania z mediów w ramach nowej podstawy programowej zarówno nauczycieli, jak i uczniów. Często padał argument ze strony Ministerstwa o braku odpowiedniej kadry dydaktycznej, pomimo propozycji o przyjęciu rozwiązania przejściowego i podjęcia zajęć przez bibliotekarzy i nauczycieli informatyki [List Witolda Kołodziejskiego…, 2008; Stanowisko KRRiT…, 2008].