Kto odkryje mój talent?

Odkąd amerykański naukowiec Roger Sperry dostał w roku 1981 nagrodę Nobla za określenie specyfikacji pracy lewej i prawej półkuli mózgu, stało się jasne i udowodnione naukowo, że mamy wśród nauczycieli i uczniów wybitne umysły ścisłe, oraz wybitne umysły nazywane potocznie humanistycznymi.

Jeszcze niedawno sądzono, że WSZYSTICH WSZYSKIEGO można nauczyć. Szukano metod, narzędzi, sposobów… aż w końcu odkryto, że rzeczywiście JEST JAKAŚ PRAWIDŁOWOŚĆ! Uczenie jednych matematyki trwa krócej, niż innych. Kolejni są lepsi w pisaniu prac z polskiego, za to nie brylują w chemii i fizyce, a jeszcze inni odnoszą wybitne sukcesy sportowe, za to długie i uważne koncentrowanie się na lekcjach w „bezruchu” w szkolnej ławie, jest dla nich nie do zniesienia. Długo ustalał się pogląd, że może i można wszystkich - wszystkiego nauczyć, ale zajmuje to zdecydowanie dużo czasu, niektóre umysły są wybitnie „oporne” w określonych dziedzinach, a tak właściwie to PO CO to robić?

Odkąd amerykański naukowiec Roger Sperry dostał w roku 1981 nagrodę Nobla za określenie specyfikacji pracy lewej i prawej półkuli mózgu, stało się jasne i udowodnione naukowo, że mamy wśród nauczycieli i uczniów wybitne umysły ścisłe, oraz wybitne umysły nazywane potocznie humanistycznymi. Wśród ludzi wykształciły się co najmniej dwie podstawowe specjalizacje: osoby uzdolnione matematycznie, myślące logicznie, przyczynowo-skutkowo tzw. MÓZGOWCY lub tzw. „twarde głowy” i osoby bardziej „miękkie”, emocjonalne, artystyczno - humanistyczne tzw. ARTYŚCI, niestety czasami dosyć pejoratywnie nazywani ci „ z głową w chmurach”, „lekkoduchy” lub potocznie określani „lejwody”- mówiący dużo, barwnie, ale nie koniecznie konkretnie i na temat.
 

Szkoła europejska, również polska zdecydowanie preferowała i wynosiła na piedestały tą pierwszą opisywaną grupę uczniów. Liczyli się bardziej w szkolnych rankingach, stanowili elitę klasową, byli chwaleni, stawiani za przykład, co powodowało, że nosili wysoko głowy i stawiali się „wyżej” niż tzw. humaniści. Mówiło się o nich często, „ci to mają talent!”. Ten bardzo potoczny zwrot i utrwalany obraz - w ten sposób zdolnego ucznia, czasami się chwiał, gdy pojawił się wśród humanistów KTOŚ z wybitnie wybijającymi się zdolnościami pisarskimi, retorycznymi, czy artystycznymi, ale i tak stał w ocenie szkolnego grona zawsze trochę niżej... Myślę, że jeżeli czyta ten artykuł ktoś z grona „matematyków” to WIE o czym chcę opowiedzieć. Natomiast, gdy czyta go ktoś z obozu humanistycznego, to świetnie potrafi sobie przypomnieć i poczuć atmosferę, jaka towarzyszyła jego osobie podczas codziennej edukacji. Dlaczego warto przyjrzeć się temu zjawisku bliżej? JAKI KIERUNEK wyznacza edukacji nagroda NOBLA R. Sperrego? Jak wypowiadają się na temat tzw. talentów współcześni naukowcy? I w końcu jaką świadomość warto by miał w tej kwestii współczesny dyrektor, nauczyciel, pedagog, wychowawca czy w końcu rodzic i sam uczeń…

Tajemnica sukcesu edukacji po tym, jak badamy już szczegółowo ludzki mózg, coraz więcej wiemy - jak zachodzi proces uczenia się, czym jest pamięć, ile zapominamy i co zrobić, by utrwalać ślady pamięciowe - pomału przestaje być tajemnicą. Człowiek z motywacją wewnętrzną, a uczeń szczególnie uczy się efektywnie i szybko rzeczy, które uważa za ważne i/lub przyjemne. Tak, tak… uczymy się chętniej przedmiotów, które lubimy… Ponieważ je lubimy, uczymy się ich częściej, jak uczymy się ich więcej, stajemy się fachowcami w danym obszarze wiedzy.

Ciekawość pozwala nam stawać się specjalistami, to podnosi naszą samoocenę, ta napędza motywację wewnętrzną, wtedy znowu się uczymy, pytamy, szukamy, budujemy „mistrzostwo osobiste” jesteśmy z siebie dumni! Powtarzamy na sto sposobów zdobywaną wiedzę, mamy dobre stopnie jesteśmy wysoko oceniani, to powoduje, że właśnie tych przedmiotów uczymy się na pierwszym miejscu i tak dalej… Swoiste perpetum- mobile…

Motus, motere oznacza po łacinie wprawiać w ruch, poruszać stąd właśnie pochodzi źródłosłów słowa MOTYWACJA. A cóż bardziej oczekiwanego wśród nauczycieli, niż motywacja wewnętrzna ucznia, budująca jego wiedzę i nakręcająca proces uczenia się. No tak, ale jakich przedmiotów uczą się ci „nakręceni” uczniowie? Skąd biorą się ich preferencje? Dlaczego jedni wybierają właśnie te, a inni zdecydowanie inne przedmioty? Skąd to wiedzą, że je lubią? Czy to się zmienia w ich życiu? Jeżeli tak to od czego zależy ta zmiana? Jak dokonują odkryć dotyczących ich preferencji w wyborze obszarów, w których CHCĄ się specjalizować? Jaką rolę odgrywa tutaj w tym procesie nauczyciel, towarzyszący im w tych wyborach?

Historia zna takie przypadki, że nawet najlepszy nauczyciel nie potrafi zachęcić i zmobilizować niektórych uczniów - do na nauki swojego przedmiotu, a czasem zdarza się tak, że najgorszy nauczyciel NIE JEST W STANIE stanąć na drodze do sukcesu ucznia w wybranej przez niego dziedzinie. Oczywiście najlepsze rezultaty i wybitną efektywność można zaobserwować wtedy, gdy świetny nauczyciel trafi na zafascynowanego, daną dziedziną ucznia… Wtedy taka nauka i nauczanie to sama przyjemność, odkrywanie wzajemnych szans i możliwości w rozwoju potencjału. W takich wypadkach nie istnieją granice, padają rekordy na olimpiadach i wzajemnej fascynacji wiedzą i sobą samym nie ma końca. W takiej kombinacji nauczyciel staje się niejednokrotnie autorytetem i MISTRZEM, który na zawsze zmienia nasze życie. Myślę, że każdy kto przeżył taką sytuację może się uważać za wybitnego „szczęściarza”, a swojego ukochanego nauczyciela i swój ukochany przedmiot zapamięta do końca życia. Dosyć ciekawa zmiana pojawiła się w edukacji, gdy uczeń uzyskał możliwość wyboru szkoły o określonym profilu np.: matematycznym, humanistycznym czy artystycznym. Wtedy w jakiś fenomenalny sposób trafiamy w dziesiątkę naszych możliwości, nauka zaczyna sprawiać nam więcej przyjemności. Mamy mniej sytuacji, w których uważamy się za „gorszych” i łatwiej nam rozwinąć skrzydła.

Chyba, że o wyborze szkoły i profilu zadecydował ktoś za nas, źle zostały określone nasze „naturalne talenty”. Jeszcze gorzej jest, gdy musimy spełniać oczekiwania dorosłych, zupełnie niespójne z tym co chcielibyśmy robić w życiu. Wtedy zaczynają się największe osobiste tragedie, płyniemy pod prąd naszych możliwości, wiele sukcesów rodzi się w wybitnym bólu, kroczymy w stronę nerwic, stresu szkolnego i obniżającej się samooceny. Kto jest za to odpowiedzialny? Kto powinien nam pomóc odkrywać naturalny potencjał i nasze kierunki talentów osobistych? Tu pojawia się pytanie czym jest TALENT? Skąd się bierze? Jak go odkryć i rozwijać? Ogromną wiedzę na ten temat dostarcza ostatnio światu Instytut Gallupa, który od ponad 25lat wytężonej pracy badał zjawisko talentu prowadząc badania profili psychologicznych ponad dwóch milionów osób. Właśnie te badania doprowadziły do potwierdzenia, dwóch uznanych za właściwe założeń, że:
1. Talenty każdej osoby są trwałe i wyjątkowe.
2. Największa przestrzeń do rozwoju każdej osoby to obszar jej najsilniejszych stron.

Te założenia były dość rewolucyjne, ponieważ wcześniej w wielu organizacjach, mam wrażenie z własnych doświadczeń, że w edukacji również zakładano, że:
1. Przez naukę każdy może stać się kompetentny niemal w każdej dziedzinie.
2. Największa przestrzeń do rozwoju każdej osoby to obszar jej słabości.
 
Czyż te dwa ostatnie stwierdzenia nie wydają się brzmieć znajomo, szczególnie w kontekście priorytetów w na uczaniu? Ile to razy uczeń musi uczyć się przedmiotów, w który ledwie osiąga mierne rezultaty, kosztem czasu i energii, którą mógłby zainwestować w rozwój swoich talentów i mocnych stron ? Dyskusja we współczesnej szkole na temat tego fenomenu właściwych założeń trwa od jakiegoś czasu i wydaje się dopiero rozwijać w polskiej edukacji. Ale sprawdzone placówki na świecie, które osiągają wybitne wyniki w nauczaniu zawdzięczają ten sukces nie tylko wspaniałej, fachowej kadrze, doskonale dobranym metodom i technikom nauczania, ale przede wszystkim stawianiu właśnie na TALENTY ucznia. Bo czy można ze wspaniale uzdolnionego humanisty zrobić wybitnego matematyka, albo z geniusza matematycznego wybitnego sportowca? Kto próbował ten zna odpowiedź. KOGO PRÓBOWANO „przekwalifikowywać” też wie! Oczywiście najlepiej byłoby znaleźć „złoty środek”, żeby przy specjalizacji i talentach uczniów w określonym obszarze, kształcić jednak dodatkowo „ludzi renesansu”, ale czy jest to możliwe w polskiej szkole, która jeszcze ciągle „uczy się uczyć” myślenia, a nie odtwarzania zapamiętywanych treści? To dopiero wyzwanie! Odkryć talent! Rozwijać go! A do tego zaciekawiać innymi dziedzinami… Jedno jest pewne: programy są przeładowane szczegółowymi informacjami, czasu do realizacji zadań jest mało, a wielu nauczycieli dopiero co poznaje wyżej opisywaną filozofię myślenia o swoich UTALENTOWANYCH UCZNIACH.

Kiedyś powszechnie sądzono, że talent mają tylko niektórzy, raczej inni - nie ja. Obecnie w świetle wiedzy o wielorakich inteligencjach i funkcjonowaniu ludzkiego mózgu uważa się, że każdy uczeń ma jakieś talent, to wiemy już dzisiaj z całą pewnością. Każdy ma inny zespół / zbiór talentów. Zmieniła się definicja słowa talent, zmienia się też rola nauczyciela, który niewątpliwie w tej sytuacji powinien stać się najpierw MISTRZEM od odkrywania i nazywania talentów ucznia, a drugiej kolejności MISTRZEM od stwarzania możliwości, kreowania sytuacji szkolnych, aby talenty te mogły się rozwijać i przekształcać przez wiedzę i umiejętności w MOCNE STRONY ucznia. Talent bywa określany często jako „szczególna naturalna zdolność lub predyspozycja”. Autorzy wyżej opisywanych badań proponują bardziej szczegółową i praktyczną definicję, według nich „Talent to każdy powtarzający się wzorzec myślenia, odczuwania lub zachowania,
który może znaleźć pożyteczne zastosowanie.” Z tej perspektywy każdy ma to COŚ, co jest talentem. Podają przykłady, jeśli jesteś dociekliwy, to jest to twój talent, jeśli jesteś czarujący, to jest to twój talent, jeśli umiesz planować, to właśnie to jest twój talent. Opisują 34 cechy, które nazywają talentami. Z tej perspektywy każdy z nas parę talentów z pewnością ma! Tylko jakich? Podkreślają zdecydowanie, że talent, to nie jest jeszcze mocna strona. Dopiero:

talent + wiedza + umiejętności = mocna strona

Kierunek koncentracji na talentach osobistych i budowanie na nich swoich mocnych stron wydaje się być, z tej perspektywy jedynym właściwym, jeżeli chcemy osiągać wybitne sukcesy i rozwijać swój naturalny potencjał. Życzę tego Państwu oraz uczniom na drodze poznania siebie i budowania osobistego sukcesu w przyjemnym i ekscytującym procesie uczenia się ze świadomymi swoich i naszych talentów nauczycielami.

Gorąco polecam dorosłym MISTRZOM, opiekunom i rodzicom pozycję „Teraz odkryj swoje mocne strony” Markus Buckingham i Donald O. Clinton, która pomoże poznać tajemnicę talentów w świetle współczesnej wiedzy o człowieku. Warto na początku odkryć, być może na nowo swoje talenty i możliwości bo „Nie można zarządzać lepiej innymi, niż zarządza się SOBĄ” jak mawiał Peter Drucker, ale o tym już w kolejnym artykule.


Renata Gut
Właściciel sieci szkół Centrum Nauki SITA, wykładowca akademicki, prowadzi firmę szkoleniową. Pracuje dla edukacji szkoląc dyrektorów, rady pedagogiczne, dzieci i rodziców - w programach pomagających wykorzystać potencjał osobisty każdego człowieka. Realizuje programy unijne dla przedsiębiorców. Inspiruje innych do rozwoju osobistego, bazując na idei mocnych stron i talentów.


Artykuł powołuje się na:
1. „Rusz głową” T. Buzan
2. „Teraz odkryj swoje mocne strony” M. Buckingham, D.O.Clifton