Przyszliście do mnie...

Teraz, po roku, myślę, że odejście Papieża odbieraliśmy wtedy jako stratę nie tylko wielkiego Rodaka, pełniącego najwyższą władzę duchową we współczesnym świecie, ale odejście kogoś, kogo można porównać do kochającego rodzica, dziadka, opiekuna. Odczucie osierocenia było wtedy powszechne. Stąd ten fenomen łączności Papieża z młodzieżą na całym świecie! Z młodymi, którzy nazajutrz po Jego śmierci spontanicznie nazwali się ,,Pokoleniem JP2”. Czym podbił ich serca i umysły?

Myślę, że Karol Wojtyła przekonał do siebie młodych tym, że był zawsze wiarygodny w tym, co do nich mówił. Przez swój długi pontyfikat towarzyszył kolejnym generacjom na drodze ich osobistego rozwoju w duchu wartości odpowiadających najwyższym wymaganiom społecznym. Zaspokajał naturalną tęsknotę człowieka za potrzebą trwałych odniesień do emocjonalnej dojrzałości nestora rodu, pielęgnującego pozytywne doświadczenia i dystans do własnej osoby, ale pogodzonego z nieuchronnością biegu zdarzeń. Na tej “dorosłej dojrzałości”, dającej pewność i poczucie bezpieczeństwa, zbudował swój autorytet u milionów młodych. Autorytet wsparty nie na władzy, nie na sile, ale na autentycznych kompetencjach: inspirowania, wspierania i stymulacji. Dlatego w ostatnim tchnieniu mógł im jeszcze powiedzieć: “Szukałem was, a wyście przyszli do mnie”…

Co przeszkadza dorosłym w nawiązaniu podobnych relacji z młodzieżą?

Myślę, głównie to, że współczesne standardy stoją w opozycji wobec tradycyjnych ról przypisanych kolejnym etapom życia. Promuje się np. modę na wieczną młodość, dyskredytując walory osobowościowe istoty ludzkiej. Przedłużająca się atrakcyjność fizyczna osób dorosłych, związana z przesadną troską o wygląd zewnętrzny i z realizacją zasad “zdrowego stylu życia”, staje się wartością samą dla siebie, pozostającą po przeciwnej stronie wobec atrybutów wychowania i autorytetu.


Maria Błażejczyk