Inni - znaczy błogosławieni

Inność, która charakteryzuje nas, jest największą tajemnicą człowieczego losu. Każdy z nas ma swój własny repertuar zachowań, zbudowany po części z naśladowania ludzi nas wychowujących, a po części z osobniczych predyspozycji i możliwości najważniejszego ludzkiego organu, którym jest mózg człowieka.

U człowieka upośledzonego umysłowo przynajmniej jeden z tych dwóch warunków nie jest spełniony: jego mózgu nie można uznać za organ mający umiejętność obiektywnego oglądu świata. My, współbracia ludzi umysłowo upośledzonych, możemy tylko się domyślać istnienia ich wrażliwego i zagadkowego świata, w którym od chwili narodzin przebywają.

Często człowieka upośledzonego umysłowo traktujemy przedmiotowo, gotowi jesteśmy winić go za urodzenie się upośledzonym. Czy przypadkiem nie taka postawa otoczenia dla osoby dotkniętej kalectwem jest powodem tworzenia sobie wyimaginowanego świata – bezpiecznego schronienia, w którym nie ma miejsca dla „innych”?  

Wbrew górnolotnym wypowiedziom o osobach upośledzonych wciąż jeszcze są wśród nas tacy, którzy byt człowieka „innego” traktują jako sposób na dowartościowanie samego siebie. Także wśród pracowników ośrodków rehabilitacyjnych, domów pomocy społecznej – choć najczęściej to ludzie realizujący swoje misyjne powołanie, czym torują sobie drogę do nieba – niejednokrotnie znajdują się tam wilki w owczej skórze.

Zwracam się do wszystkich, którzy widzą, że osobie upośledzonej dzieje się krzywda, ktoś jej dokucza lub ją unieszczęśliwia przez destruktywną krytykę, krzyk i obelgi, by nie stać bezczynnie! Piszmy i dzwońmy o tym do urzędów miast, instytucji społecznych, lokalnych gazet i parafii! Może w ten sposób zapobiegniemy deprecjonowaniu niewinnych istot. Działania tych oprawców bywają bezkarne, a echo ich działalności słyszane jest tylko w jednym miejscu – w sercu człowieka upośledzonego umysłowo, które często płacze bez łez, sercu, którego cierpienie jest tak silne, że znieść je mogą tylko błogosławieni...


Paweł Czerwiński
Koniecpol