Mistrz życia
Obecność drugiego człowieka w naszym życiu stanowi o naszym człowieczeństwie, pozwala na odnalezienie miejsca w społeczeństwie i właściwe odnoszenie się do ludzi. Będąc w relacjach z innymi, dzielimy się sobą, wymieniamy między sobą energię, informacje, uczucia, myśli.
Energia neuropsychiczna, zależna od aktywności układu nerwowego, psychiki i świadomości, przejawia się we wszystkich strukturach psychofizjologicznych, w potrzebach, nawykach, pożądaniach, emocjach, uczuciach, w podświadomości. Powstając w układzie nerwowym, jest w nim transformowana, a zużywana w aktywnym działaniu procesów psychofizycznych. Odblokowanie zgromadzonej energii następuje przez wytwarzanie wytworów o charakterze kulturowym, np. dzieł sztuki, które zawierają w sobie dozę energii neuropsychicznej. Inaczej mówiąc, jest to energia odłożona w duchowości człowieka.
Rozumne wydatkowanie twórczych mocy w ciągłym procesie korzystania z własnych zdolności w celu realizowania swych potrzeb i pragnień czyni istotę ludzką otwartą na relacje międzyludzkie. Poznanie siebie jest zasadą, że kto zna siebie, zna swego Pana. O poznaniu cech mistrza można mówić, gdy po pierwsze, zostaje rozpoznany jako Mistrz, i po wtóre, gdy jego cechy zostają rozpoznane w indywidualnym doświadczeniu. Mistrz objawia się pod konkretną formą imienia. Miłość Mistrza, stan jej ukrycia powoduje, że pragnie jej objawiania. Będąc ukrytym skarbem, objawia ją w akcie daru dla drugiego. Dzięki słowu bądź, zgodnie z ruchem i rytmem, zostaje wprawiony w ruch niejako przemieniony, pobudzony, przechodząc od stanu czystej potencji do realnego istnienia, zostając w ten sposób powołany. Proces ten jest odczuwany podczas ekstatycznego uniesienia.
Charakterystyczną cechą miłości jest powodowanie zdominowania, dlatego istotne staje się oddalenie - jako pozostawianie swobody, możliwości realizowania siebie, miejsca na bycie sobą. Miłość, będąc najgłębszą relacją międzyludzką, najbardziej pełnym byciem z drugim, jest najwyższą formą przeżywania własnego istnienia w świecie. "Dać drugiemu może tylko to, co sama posiada". W tym stwierdzeniu jest zawarta moc posiadania i oddziaływanie na drugiego. Będąc pomiędzy, pozwala na rezygnowanie z siebie, a realizowanie tego, co służy dobru drugiego człowieka.
Decydującym czynnikiem o powodzeniu oddziaływania jest skuteczność Mistrza, która zachodzi podczas dokładnego nasłuchiwania bezsłownych komunikatów. Okoliczności dokładnie określają jasność komunikatów przekazywanych przez adepta. Decydują one o elastyczności duchowego odżywiania się i są nabywaniem nowych rozwiązań, które w istotny sposób zaspokajają potrzeby. Mistrz, wchodząc w relacje JA-TY, pogłębia dialog, rozwój, samopoznanie i okazuje troskę, zainteresowanie drugim. O istnieniu miłości można mówić po pierwsze, gdy istnieje wola doskonalenia siebie i drugiego, po drugie, gdy wychodzą sobie naprzeciw, po trzecie - traktują siebie jako rzeczywiste, podmiotowe istnienie.
Według Schelera miłość to ruch intencjonalny, który ukazuje wyższą wartość bytu. Oznacza to możliwość przywiązania do każdego obiektu miłości. Doskonałość istnienia miłości trwa w sferze wartości autotelicznych, jej zasadniczą cechą jest dobro widziane w drugim człowieku. Miłość jest przepełniona twórczą energią zdolną do podnoszenia spójności i doskonałości drugiego. W wolnym akcie następuje przenikanie całości duchowego życia danej osoby. Ciągłe bycie w drodze jest świadomym korzystaniem z wartości; wybierając te najlepsze, ograniczamy pozostałe, które zostają niejako otamowane. Odczuwana wolność pozwala na wybór pola swoiście rozumianej intuicji. Przeczucie jawi się, zanim następne stany rzeczy znajdą się w polu oddziaływania zmysłów. Ich spełnienie zawiera w sobie atrybut doskonałej, ciągłej mocy.
O Mistrzu mówi się wówczas, że przekazuje wychowanie. Utrzymywanie zdolności kochania wymaga stanu napięcia, rozbudzenia zwiększonej żywotności, wyraża się w bardziej produktywnym nastawieniu w wielu innych dziedzinach życia. Miłość jest jedynym, naturalnym, zadowalającym sposobem rozwiązania problemu ludzkiego istnienia. Problemem tym jest zapewne wiara w drugiego człowieka. Wierzyć w drugiego, oznacza być pewnym solidarności i niezmienności jego zasadniczych poglądów, samego sedna jego miłości. W ten sposób jest podtrzymywana trwałość istnienia naszego JA, wiara w siebie. Kształtowanie, dopełnianie JA pozwala na przekroczenie jego granic, które zachodzi wówczas, gdy nawiązuje się bliskie relacje z kimś, z kim mogłoby się związać swój los. Jeśli zostanie odkryte, z jakimi ludźmi zwiąże swój etos, wówczas przynosi obfity owoc, a to oznacza możliwość bycia sobą.
Małgorzata Szlósarczyk
Warszawska Liga Debatancka dla Szkół Podstawowych - trwa przyjmowanie zgłoszeń do kolejnej edycji
Redakcja portalu 29 Czerwiec 2022
Trwa II. edycja konkursu "Pasjonująca lekcja religii"
Redakcja portalu 29 Czerwiec 2022
Redakcja portalu 23 Sierpień 2021
Redakcja portalu 12 Sierpień 2021
RPO krytycznie o rządowym projekcie odpowiedzialności karnej dyrektorów szkół i placówek dla dzieci
Redakcja portalu 12 Sierpień 2021
Wychowanie w szkole, czyli naprawdę dobra zmiana
~ Staszek(Gość) z: http://www.parental.pl/ 03 Listopad 2016, 13:21
Ku reformie szkół średnich - część I
~ Blanka(Gość) z: http://www.kwadransakademicki.pl/ 03 Listopad 2016, 13:18
"Takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie"
~ Gość 03 Listopad 2016, 13:15
"Takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie"
~ Gość 03 Listopad 2016, 13:14