W jednym z odcinków mojego ulubionego serialu z czasów słusznie minionych (które to czasy jednak miały taką przewagę nad dzisiejszymi, że przynajmniej seriale, które wówczas kręcono, można oglądać z przyjemnością), czyli w Czterdziestolatku, jest taka scena, w której nauczyciel wychowawca podsumowuje wyniki ankiety dotyczącej wyboru zawodu przez uczniów ósmej klasy. Bo jak mówi: „Ministerstwo musi mieć wstępną orientację, jaki nacisk następuje na poszczególne kierunki szkolenia zawodowego”. Chodzi przy tym wzburzony po klasie, wymachuje nerwowo ankietami i atakuje uczniów za ich niepoważną postawę. „Na przykład kim chce być Kowalska? Specjalność w zawodzie – trener bokserski”. Okazuje się jednak, że Kowalska ma przekonujące argumenty za swoim wyborem – kładzie na rękę całą klasę, jest dobra w wyciskaniu na obie ręce, a do tego zna dokładnie wszystkie wyniki walk bokserskich. No i argument ostateczny – tylko tam nie będą za nią wołali Olbrzymka i Fantomas.
 

14 grudnia na Uniwersytecie Gdańskim odbyła się uroczysta gala finałowa projektu „Pomorska Akademia Kompetencji Obywatelskich”, czyli cyklu szkoleniowego, w którym uczestniczyli uczniowie szkół średnich z 12 miejscowości województwa pomorskiego: Rumi, Redy, Wejherowa, Kartuz, Pucka, Gdańska, Gdyni, Sopotu, Tczewa, Malborka, Gniewu, Sztumu.
 

Zacznę od pieca. Ciekawe, czy ktoś zwrócił uwagę, że jesteśmy świadkami bezprecedensowej liberalizacji w systemie oświaty. Otóż w najnowszym rozporządzeniu o BHP poluzowano gorset przepisów! Co prawda, na maleńkim tylko odcinku – postępowania podczas opadów śniegu, ale jednak. W dotychczasowej wersji tego dokumentu dyspozycja była jednoznaczna – przejścia na terenie szkoły lub placówki należało oczyszczać ze śniegu i lodu oraz posypywać piaskiem. Teraz natomiast piasek wykreślono, wstawiając w zamian bardziej ogólny obowiązek zabezpieczenia przed poślizgiem. Możemy zatem posypać czymkolwiek (nawet, o zgrozo, solą), albo zgoła nie posypać, jeśli z jakiegoś powodu uznamy, że nie jest ślisko. Uczynić, co rozum podyktuje. Po prostu orgia wolności dla dyrektora, który odpowiada przecież za wszystko.
 

Doświadczany w wielu obszarach kryzys edukacji, zbliża nas do momentu przekroczenia punktu krytycznego w rekonstruowaniu funkcjonującego od ponad stu lat modelu „bismarckowskiej” szkoły. To wynik rozwoju ludzkiej świadomości, hierarchii osobistych wartości, przekonań oraz wiedzy i inteligencji pedagogicznej w rozumieniu istoty edukacji w postindustrialnej rzeczywistości.
 

Mikołaj Pawlak - kandydat forsowany przez partię rządzącą na stanowisko Rzecznika Praw Dziecka, zdaniem przedstawicieli organizacji pozarządowych, nie spełnia jednego z ustawowych kryteriów wymaganych od kandydatów do pełnienia tej jakże zaszczytnej funkcji. W opinii sygnatariuszy, zaaprobowanemu przez Sejm RP w dn. 23 listopada, M. Pawlakowi brakuje bowiem doświadczenia zawodowego w pracy z dziećmi. Pełna treść odezwy w załączniku.
 

Realizacja podstawy programowej nie powinna wiązać się z nakładaniem na uczniów dodatkowych, pozaszkolnych obciążeń, uważa Rzecznik Praw Dziecka, który często otrzymuje prośby o interwencję w związku z delegowaniem przez nauczycieli na uczniów i ich rodziców części zadań związanych z kształceniem. W wystąpieniu do Minister Edukacji Narodowej Anny Zalewskiej RPD wskazał w szczególności na obowiązkowe prace domowe w niepokojącej ilości, a także zadawanie uczniom tematów nieprzerobionych na lekcji, do samodzielnego opracowania.
 

Ponad 1/4 uczniów szkół branżowych i techników uważa, że szkoły te nie dają szansy odbycia praktycznych zajęć w firmach oraz poznania z bliska interesującej ich branży – wynika z raportu Gumtree.pl, pt. „Współpraca szkół zawodowych z biznesem”*, przygotowanego w ramach V edycji programu Start do Kariery.
 

Adam Leszczyński wyrwał mnie do tablicy artykułem Papież i husaria wyklęta biją bolszewika („Polityka” nr 45, 7.11.–13.11.2018), poświęconym podręcznikom do historii dla IV klasy szkoły podstawowej. Tak się składa, że jestem autorem jednego z trzech inkryminowanych – trudno tu o inne słowo – podręczników. Autor artykułu zarzuca im m.in., że „mówią niemal wyłącznie o Bogu, wojnach i powstaniach. Wzmożeniu katolicko-narodowemu towarzyszy manipulacja faktami”, a „prawdziwym celem” lansowanej w owych książkach historii „jest wychowanie kolejnych pokoleń wyborców katolicko-narodowej prawicy”. Di immortales, zawołam za starożytnymi. Co ja mam począć z taką lawiną zarzutów?