Publikacje

Marta Nadulska, 17 Lipiec 09, komentarze (0)

Zobaczyć ciszę

Kasia jest wrażliwą nastolatką, która marzy o tym, aby zostać aktorką. To jej historia jest głównym tematem nowego serialu pt.: ?Zobaczyć ciszę?. Serial ukazuje jej relacje z rodziną, kontakty z rówieśnikami, pierwszą miłość. I nie byłoby zapewne nic, co by odróżniało ten projekt od innych, gdyby nie to, że aktorzy nie używają słów, lecz posługują się językiem migowym.

Katarzyna Rozmanowska, 28 Lipiec 09, komentarze (0)

WYKORYSTYWANIE W PRACY Z MŁODZIEŻĄ UPOŚLEDZONĄ UMYSŁOWO TECHNOLOGII INFORMACYJNEJ I KOMUNIKACYJNEJ

Komputer, ze względu na swoje właściwości i możliwości pedagogiczne, zajmuje ważną rolę w procesie kształcenia multimedialnego. Komputer może w znacznym stopniu zaktywizować uczącego się oraz uatrakcyjnić i udoskonalić pracę dydaktyczną nauczyciela i podnieść jej efektywność.

Katarzyna Rozmanowska, 28 Lipiec 09, komentarze (0)

Analiza przypadku rozpoznawania i rozwiązywania problemów edukacyjno- wychowawczych poprzez terapeutyczną funkcję koła recytatorskiego i ćwiczeń dramowych.

Geneza i dynamika zjawiska
Teatr zaspokaja potrzeby psychiczne jednostki ludzkiej, już od najmłodszych lat jej istnienia, i odgrywa ważną rolę w rozwoju osobowości człowieka, więc skorzystałam z technik dramowych. Scenki improwizowane, etiudy, żywe obrazy lepiej niż wykład moralizujący rozwiązywały problemy młodzieży gimnazjalnej, pozwalały zapobiegać konfliktom i rozwiązywać je, uczyły uczniów dokonywać świadomych wyborów. Udział w teatrze szkolnym umożliwia emocjonalny rozwój dziecka, młodego człowieka. Pozwala poznawać siebie, pomaga wyrabiać umiejętność wywoływania emocji i radzenia sobie z nimi. Pozwala odkryć inny świat (inny niż "domowy", "podwórkowy", "lekcyjny"), znaleźć motywację do życia, na zasadzie: mogę na scenie, to mogę w życiu; rozwija wiarę w siebie. W takim rozumieniu ma niewątpliwie znaczenie terapeutyczne. Z własnej inicjatywy prowadziłam zajęcia recytatorskie z młodzieżą od początku pracy na stanowisku nauczyciela języka polskiego. Lekcje, na których "bawiliśmy się" w teatr zachęciły kilkoro młodych ludzi do wstąpienia do prowadzonego przeze mnie później koła recytatorskiego. Kierowała nami bardziej intuicja i pragnienie wykreowania zabawnych scenek niż świadomość ciała i słowa. Wtedy już najważniejsze wydawało mi się samo zaangażowanie, realizowanie własnych wizji: do dzisiaj tak właśnie patrzę na zajęcia z uczniami.. Obecnie prowadzę koło recytatorskie, które pracuje 3 godziny w tygodniu.

Grzegorz Borkowski, 06 Listopad 10, komentarze (0)

METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO WERONIKI SHERBORNE JAKO JEDNA Z METOD STOSOWANYCH W PRACY Z DZIEĆMI Z AUTYZMEM

Autyzm  to zaburzenie rozwoju emocjonalnego i społecznego o przyczynach do końca nie poznanych. Najczęściej ujawnia się po okresie wstępnego, zasadniczo prawidłowego rozwoju niemowlęcia. Nie jest jednolitą chorobą - ma bardzo zróżnicowany obraz i przebieg. Cechą najbardziej charakterystyczną autyzmu jest fakt, iż dziecko staje się niezdolne do naturalnego udziału w życiu rodziny, do spontanicznych emocjonalnych kontaktów (wzrokowych, dotykowych, werbalnych). Nie może ogarnąć otaczającego je świata i nie potrafi nawiązać kontaktu z rówieśnikami. Symptomatyczna jest nadwrażliwość na bodźce dotykowe, zapachowe, dźwiękowe; na światło i obrazy. Najprawdopodobniej mikrouszkodzenie mózgu powoduje, że dziecko nie potrafi odbierać i prawidłowo interpretowania napływających zewsząd sygnałów. Mnogość bodźców rodzi chaos. Dziecko radzi sobie w tej sytuacji ucieczką w izolację - przestaje odbierać sygnały i reagować. Aby się chronić tworzy swój odizolowany, własny, odrębny - autystyczny - świat. Efektem ucieczki są tzw. trudne zachowania (długotrwałe stany bezczynności, pobudzenia na przemian z apatią, ataki agresji, krzyki, kręcenie się w kółko, trzepotanie rękami, powtarzanie w kółko określonych fraz). Zachowania te nie są zrozumiałe dla tzw. zdrowego społeczeństwa, ponieważ na twarzach dzieci brak śladów upośledzenia stąd odbierane są jako skutek złego wychowania, bądź frustracji rodziców. Nie istnieje lekarstwo na autyzm. Jak na razie jedyną formą pomocy dziecku jest zindywidualizowana dostosowana do każdego dziecka, prowadzona z udziałem dzieci i  rodziców terapia . Z dzieckiem autystycznym można pracować w różny sposób. Każde z dzieci jest inne, wymaga innego rodzaju oddziaływania terapeutycznego. W zależności na jakim etapie rozwoju się ono znajduje i jak bardzo jest zaburzone, podejmuje się odpowiednie formy i techniki pracy. Każda metoda terapeutyczna jest dobra, przynosi efekty, o ile jest stosowana     w odpowiednich warunkach i jest adekwatna do możliwości dziecka.

Małgorzata Delmanowicz, 08 Grudzień 09, komentarze (0)

Zajęcia z uczniem z upośledzeniem umiarkowanym (komunikacja alternatywna)

Ludzie mają konieczność porozumiewania się. Żyją wtedy pełniej i są szczęśliwi. Dzięki pomysłowi na sposób, dotyczący komunikowania się pozawerbalnego ludzie niemający kontroli, lub mający małę kontrolę nad ciałem, niemówiący - nie są już tak bezgranicznie zależni. Wymieniają się myślami ubogacając siebie a także dopełniając innych sobą.

Dotyczy to osób w normie intelektualnej jak i upośledzonych umysłowo.

Spróbujmy rozmawiać choćby dzień bez użycia mowy werbalnej, dodajmy do tego niemożność poruszania sie... 

Małgorzata Delmanowicz, 08 Grudzień 09, komentarze (2)

Komunikacja alternatywna (początki)

Początki pracy z uczniem z porażeniem mózgowym, poruszającym się na wózku, ale również i samodzielnie. Uczeń wypowiada trzy słowa. Rozpoznaje zdjęcia.

Beata Papuda, 18 Marzec 10, komentarze (0)

Czytanie i pisanie u dzieci słabo widzących – którędy omijać trudności?

Faktem oczywistym wydaje się, że próby czytania lub pisania przy zaburzonym widzeniu mogą prowadzić do wielu błędów oraz wymagać nieraz ogromnego wysiłku. Wystarczy wyobrazić sobie zdrowemu człowiekowi jak trudno byłoby rozpoznać litery zlewające się w jednostajną linię lub jak męczącym zajęciem byłoby czytać tekst przez lupę, litera po literze. Przed takimi oraz o wiele bardziej trudnymi zadaniami staje siedmioletnie dziecko słabo widzące przychodzące do szkoły. Dodatkowym utrudnieniem jest fakt, że czytanie i pisanie to umiejętności stanowiące swoiste novum dla dziecka, nieznaną jakość mowy, swego rodzaju obcy, a do tego jakże skomplikowany język. Dojrzałość szkolna ucznia słabo widzącego w zakresie funkcji percepcyjno motorycznych często nie jest na poziomie przeciętnego dziecka w wieku siedmiu lat. W związku z tym prognozę dalszych postępów w zakresie tych umiejętności zwykle określa się jako ciąg niepowodzeń.
Czytanie i pisanie współcześnie uważa się za procesy fazowe. Dawniejsze definicje tych umiejętności skupiały się jedynie na ich technicznej poprawności wówczas „umieć czytać” znaczyło tyle co „przekładać obrazy na dźwięki”, pisanie było czynnością dokładnie odwrotną. Według A. Brzezińskiej (1987) czynności te są czymś więcej, składają się bowiem  z trzech aspektów: sensomotoryczny odpowiedzialny za stronę techniczną, semantyczny za podstawę mający zrozumienie czytanej treści oraz krytyczno – twórczy wyrażający się emocjonalno – motywacyjnym podejściem do tych aktywności. Jak się okazuje świadomość tej złożoności w procesie dydaktycznym otwiera nowe możliwości dla dzieci z zaburzeniami wzroku przy początkowym nauczaniu umiejętności czytania i pisania.

Beata Borowska-Beszta, 17 Sierpień 10, komentarze (0)

Strony tytułowe wybranych artykułów z lat 2008 - 2010

Poniżej zamieszczam strony tytułowe ważnych dla mnie artykułów, dotyczących niepełnosprawności i dorosłości oraz kwalitatywnych badań jakościowych. Pisałam je w latach 2008-2010. Szczegóły miejsca publikacji dopiszę sukcesywnie lub dodam link  :)