Publikacje

Beata Papuda, 18 Marzec 10, komentarze (0)

Czytanie i pisanie u dzieci słabo widzących – którędy omijać trudności?

Faktem oczywistym wydaje się, że próby czytania lub pisania przy zaburzonym widzeniu mogą prowadzić do wielu błędów oraz wymagać nieraz ogromnego wysiłku. Wystarczy wyobrazić sobie zdrowemu człowiekowi jak trudno byłoby rozpoznać litery zlewające się w jednostajną linię lub jak męczącym zajęciem byłoby czytać tekst przez lupę, litera po literze. Przed takimi oraz o wiele bardziej trudnymi zadaniami staje siedmioletnie dziecko słabo widzące przychodzące do szkoły. Dodatkowym utrudnieniem jest fakt, że czytanie i pisanie to umiejętności stanowiące swoiste novum dla dziecka, nieznaną jakość mowy, swego rodzaju obcy, a do tego jakże skomplikowany język. Dojrzałość szkolna ucznia słabo widzącego w zakresie funkcji percepcyjno motorycznych często nie jest na poziomie przeciętnego dziecka w wieku siedmiu lat. W związku z tym prognozę dalszych postępów w zakresie tych umiejętności zwykle określa się jako ciąg niepowodzeń.
Czytanie i pisanie współcześnie uważa się za procesy fazowe. Dawniejsze definicje tych umiejętności skupiały się jedynie na ich technicznej poprawności wówczas „umieć czytać” znaczyło tyle co „przekładać obrazy na dźwięki”, pisanie było czynnością dokładnie odwrotną. Według A. Brzezińskiej (1987) czynności te są czymś więcej, składają się bowiem  z trzech aspektów: sensomotoryczny odpowiedzialny za stronę techniczną, semantyczny za podstawę mający zrozumienie czytanej treści oraz krytyczno – twórczy wyrażający się emocjonalno – motywacyjnym podejściem do tych aktywności. Jak się okazuje świadomość tej złożoności w procesie dydaktycznym otwiera nowe możliwości dla dzieci z zaburzeniami wzroku przy początkowym nauczaniu umiejętności czytania i pisania.

Justyna Agnieszka Wrzochul-Stawinoga, 28 Lipiec 13, komentarze (0)

Prostytucja nieletnich w percepcji społecznej. Prostytucja nieletnich jako składnik kultury popularnej

Prostytucja nieletnich znajduje się w świecie, w którym kwestionowane są wszelkie wartości. Przetasowanie wartości, które zazwyczaj przekazywane są w drodze transmisji pokoleniowej jest obecnie zachwiane. Dzieje się tak głównie dlatego, że osoby dorosłe - główni nadawcy takich przekazów nie potrafią odnaleźć siebie w świecie, w którym uniwersalne wartości spotykają się z ciągłym sprzeciwem, a ich respektowanie kojarzone jest z przymusem. 

Justyna Fiedorczuk, 10 Lipiec 09, komentarze (0)

Oddziaływanie wychowawcy na system wartości

D. Chętkowski w książce L.d.d.w. osierocona generacja zamieszcza fragment listu pewnej siedemnastolatki: Czy ktoś może po prostu mi wytłumaczyć, o co tutaj chodzi? Nie rozumiem tego, chyba nawet nie chcę. Wszystko zmierza w złym kierunku, za szybko i zbyt gwałtownie. Mówi się, że aby dostrzec prawdziwe zło i zacząć mu zapobiegać, trzeba go posmakować. My wszyscy jesteśmy zaopatrywani w prawdziwe zło codziennie. W każdej minucie gdzieś na świecie, może nawet tuż obok, dzieje się coś strasznego. Niektóre wydarzenia mamy podawane na tacy, czasem odpowiednio przyprawione. Widzimy je, przez chwilę się nad nimi zastanawiamy, skłaniają nas do refleksji. I to tyle, nic więcej. Może jesteśmy zbyt zajęci własnymi sprawami, może nie mamy odwagi. Ale mylimy się twierdząc, że to nas nie dotyczy?
Te wszystkie wątpliwości, obawy, niepokoje i rozterki młodych ludzi to rodzaj szczególnie trudnego bagażu, z którym przychodzą do szkoły. Całe otoczenie, w którym żyją, powinno współdziałać ze sobą w celu umożliwienia im pozytywnego rozwiązania nurtujących problemów. Dotyczą one nas wszystkich, ale szczególne zadanie ma tu do spełnienia właśnie szkoła i nauczyciele. Z tego też względu od nauczycieli, pedagogów, wychowawców wymaga się obecnie posiadania niezwykle szerokiego wachlarza kompetencji, co więcej- oni sami, czując na swych barkach ciężar odpowiedzialności ? wymagają wiele od siebie. Przede wszystkim muszą mieć świadomość złożoności etapu rozwojowego, w którym znajdują się ich wychowankowie. Pociąga to za sobą konieczność posiadania szerokiej wiedzy na temat zagadnień związanych z rozwojem, ponieważ tylko taka wiedza, wsparta umiejętnościami i baczną obserwacją może wspomóc proces introcepcji wartości i efektywnie wspierać rozwój młodego pokolenia.

Ewa Śledc, 14 Wrzesień 09, komentarze (1)

Zielona noc w grupie 6-latków

Kiedy o własnej grupie myślimy jak o rodzonych dzieciach ,kiedy ważny jest każdy sukces a bolesna porażka to warto przygotować dla nich atrakcyjne projekty. Zielona noc w przedszkolu to taki projekt sprawdzony i zakończony powodzeniem.

Piotr Bińczak, 22 Lipiec 13, komentarze (0)

Edukacja Globalna - klucz do zrozumienia i akceptacji

Niektórym są potrzebne okulary, aby widzieć jasno i wyraźnie: 
nie pozwólcie im jednak mówić, że bez okularów nikt nie widzi wyraźnie.

John Locke

Julia Jajkiewicz, 31 Styczeń 15, komentarze (0)

Jak się uczyć, żeby się nauczyć?

Jak się uczyć, żeby się nauczyć? To pytanie zadaje sobie wiele osób. Obecnie świat jest wręcz zalewany przez ocean informacji. Zygmunt Bauman taki stan nazwał płynną nowoczesnością, ponieważ jak wszystkie płyny, nie potrafi zbyt długo trwać nieruchomo i zachowywać jednego kształtu^[1]. Aby się przystosować, należy być stale przygotowanym na zmiany, ustawicznie się kształcić. Dlatego też jedną z kluczowych kompetencji jest umiejętność uczenia się.
 

Magdalena Jan-Ander, 16 Lipiec 14, komentarze (0)

Współpraca przedszkola z rodziną - cz. IV | Warsztaty zabawowe - geneza i zakres znaczeniowy pojęcia

U schyłku XX wieku różne formy aktywności człowieka ulegały pewnym cywilizacyjnym przemianom, a ich nazwy wzbogaciły się znaczeniowo. Jedną z takich form są warsztaty do dziś traktowane głównie jako miejsce pracy, miejsce wytwarzania i przechowywania potrzebnych narzędzi oraz przyborów.
 

Zofia Dembska-Pierzchała, 05 Wrzesień 09, komentarze (1)

Może segregator?

Już od 1999 roku, czyli od powstania gimnazjum, postanowiłam, że nie będzie zeszytów do języka polskiego. Zawsze denerwowały mnie wymówki ucznia, że zapomniał zeszytu, że nie ma po co pisać na lekcji., bo on przecież i tak będzie musiał przepisywać od kolegi, a poza tym gdy uczeń był dłużej nieobecny, przepisywał bezmyślnie materiał od kolegi. Gdy dodawałam jakiś materiał do lekcji, uczniowie gubili go, nie przywiązywali wagi do niego. Gdy sami przygotowywali, też potem nie wiedzieli, jak go przechowywać. W zeszycie był temat za tematem, mieszały im się wiadomości, nie można było ich uzupełniać w następnym roku. Gdy zeszyt się kończył (niektórym bardzo szybko ? wyrywanie kartek) lub po zakończeniu roku, przeważnie był wyrzucany ? tylko dobrzy uczniowie gromadzili je, ale coraz trudniej umieli coś w nich znaleźć. W tej sytuacji segregator dawał różne możliwości gromadzenia, usystematyzowania wiedzy przez cały okres nauki w gimnazjum.