Blogi

Jerzy Lackowski, 04 Kwiecień 16, komentarze (1)

Dobra (?) zmiana w oświacie

Od początku swej pracy na stanowisku ministra edukacji narodowej pani Anna Zalewska stwarza wrażenie, że zamierza dokonać generalnych zmian w polskiej oświacie. W kolejnych wypowiedziach przedstawia rozmaite pomysły, czyniąc to zresztą z niezachwianą pewnością posiadania recepty na skuteczne rozwiązanie wszystkich oświatowych polskich problemów. Jednak poważna i spokojna analiza jej wypowiedzi i pomysłów nie nastraja optymistycznie. Trudno bowiem doszukać się w nich precyzyjnie zakreślonego celu oraz spójnej strategii działań. Obecna minister edukacji neguje w istocie kluczowe zmiany, do jakich doszło w polskiej oświacie po 1990 r. i można odnieść wrażenie, iż najchętniej przywróciłaby istniejący wcześniej system oświatowy. Najbardziej wyraziście jest to widoczne w jej pragnieniu ograniczenia dotyczących oświaty kompetencji samorządów oraz niechęci do wszelkich obywatelskich inicjatyw edukacyjnych m.in. do edukacji domowej i prowadzenia szkół publicznych przez podmioty niepubliczne. Najbliższy jest jej model centralnie zarządzanej oświaty, z maksymalnie ograniczoną autonomią szkół. Szkoda, że nie rozumie ona, iż podjęta przez nią próba wzmacniania etatyzmu w naszym szkolnictwie przyniesie dalsze pogłębienie kryzysu polskiej oświaty.
 

Beata Majewska, 08 Kwiecień 16, komentarze (1)

#Montessori - OBSERWACJA

Montessori miała swoją perspektywę patrzenia na dziecko – obserwację. Szukała odpowiedzi w dziecku, jego zachowaniu. Każdy wie, jak to zrobić, ale nie każdy potrafi i tak naprawdę chce. Umiejętność obserwowania jest jedną z trudniejszych, bo trzeba widzieć to, co faktycznie jest, a nie to, co nam się wydaje. Granica jest cienka. Pokora to słowo klucz.
 

Tomasz Tokarz, 09 Grudzień 15, komentarze (1)

Efekt Pigmaliona

Zastanawiając się nad przyczynami szkolnych sukcesów i niepowodzeń warto zainteresować się tzw. efektem Pigmaliona (nazwa pochodzi z mitologii greckiej ale nawiązuje także do tytułu sztuki George’a Bernarda Shawa). To rodzaj samorealizującego się proroctwa. Polega na spełnianiu się oczekiwania, jakie wytworzyliśmy sobie o kimś. Jeśli wyobrażamy sobie kogoś jako kompetentnego, zaczynamy go traktować w taki sposób. W efekcie rzeczywiście takim się staje. Jeśli wierzymy w drugiego człowieka, z czasem zacznie on postępować zgodnie z przekonaniem, jakie o nim żywimy.
 

Stanisław Czachorowski, 15 Grudzień 15, komentarze (1)

Głos w sprawie gimnazjów

Przenoszę z komentarza (wpis Gimnazja – czy warto je likwidować?), głos w dyskusji o gimnazjach. Autor "Realista". Poprawiłem jedynie niektóre literówki i formatowanie tekstu (w komentarzach nie ma możliwości formatowania), dodałem wyróżnienia przez pogrubienie tekstu. Pani minister edukacji zapowiedziała szeroką, społeczną debatę o edukacji, więc już teraz się włączam, upowszechniając komentarze publikowane na moim blogu. By były bardziej widoczne.
 

Julian Piotr Sawiński, 06 Maj 16, komentarze (1)

Dwoje wychowawców w klasie

Dyskusje o wychowaniu trwają od dawna. Jego różne problemy są szeroko opisane w literaturze, ale stale budzą spore emocje i wątpliwości. Dwoje wychowawców w klasie realizowano 25 lat temu w TST. Dziś pytamy: Jak zwiększyć skuteczność szkolnego wychowania? Jak podnieść sprawność działania nauczycieli wychowawców?
 

Tomasz Tokarz, 19 Luty 16, komentarze (1)

Wychowanie bez nagród

Zagrożenia, jakie wiążą się ze stosowaniem kar wydają nam się jasne. Ich destrukcyjne skutki łatwiej nam zrozumieć. Trudniej dostrzec negatywne konsekwencje używania nagród. Tymczasem należą one do tej samej grupy zewnętrznych motywatorów, służących do odgórnego sterowania naszymi zachowaniami. Podobnie jak kary pozbawiają nas poczucia sprawstwa. Służą wymuszaniu określonych zachowań. Kary wymierzane są za brak posłuszeństwa – nagrody przydzielane są za jego obecność.
 

Jacek Redzimski, 25 Luty 16, komentarze (1)

Doradztwo zawodowe w szkołach

Znalazłem w sieci analizę FOR pt. Dlaczego należy zwiększyć efektywność doradztwa zawodowego w polskich szkołach? autorstwa Anny Patrycji Czepiel. Raport dostępny jest tutaj. Raport wart jest polecenia do uważnej lektury. Ja chciałbym skomentować jeden wątek.
 

Marzena Żylińska, 02 Czerwiec 16, komentarze (1)

Od Korczaka do Hüthera

Nie takie ważne, żeby człowiek dużo wiedział, ale żeby dobrze wiedział. Nie żeby umiał na pamięć, ale żeby rozumiał, nie żeby go coś troszkę obchodziło, ale żeby go coś naprawdę zajmowało.

Nie zmuszajmy do aktywności, ale wyzwalajmy aktywność. Nie każmy myśleć, lecz twórzmy warunki do myślenia. Nie żądajmy, lecz przekonujmy. Pozwólmy dziecku pytać i powoli rozwijajmy jego umysł tak, by samo wiedzieć chciało.

(Janusz Korczak)

Janusz Korczak zwraca uwagę na dwa sposoby uczenia się. Pierwszy to wymuszone z zewnątrz mechaniczne przerabianie materiału, drugi to nauka z zaangażowaniem, wykorzystująca potencjał uczącej się jednostki. Korczak przeciwstawia nauce rozumianej jako akt woli, naukę rozumianą jako akt przymusu.